το τελευταίο αντίο

Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα 80,

μελαγχολούσε στο παράθυρο σαν να'χε μείνει πάνω σ'ένα τρένο,

μία στάση πέρα απο τον προορισμό του.

Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου μακρυνή αγάπη,

ολέθρια,

πού τώρα δε ζω παρά για να σ'αναστήσω.

Mα να πού τα λόγια δεν φτάνουν πια, και η αλήθεια εσύ εσύ,

μένεις να με οδηγείς με τη σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χαός αυτό,

το χάος μου,

πού φρόντισες να το γεμίσεις με τη φωνή σου.

Τί ήρθα; Πού πάω; Τί ζητώ;

Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φώς μου;

Μακρινή, μακρινή πού μού φαίνεσαι αγάπη μου,

μακρινή,

μακρινή που είσαι τώρα.

Μ' άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα, τόσα ρούχα,

τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στη σκιά,

πώς να πώ ότι όλα αυτά ηταν ενέργεια και σύ ξαναγύρισες στη πηγή σου...;

Θέλω να 'ρθω να σε βρώ.

Είσαι γλυκιά και σ' αγαπάω,

μονάχα όταν έρχεσαι να σε δώ να φοράς τα ρούχα πού μ' αυτά σε γνώρισα.

Έτσι σ' αγάπησα, έτσι σε πίστεψα.

Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες απο την Αμερική,

μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας, απ' το να τα πνίγεις όλα μέσα σου κόντευες να πνιγείς η ίδια.

Σ' αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας απο τη γή καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μιά πνοή κι όλα μετά τα σβήνει.

Μή ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουνε,

μα κι αν υπήρχαν δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε.

Δεν έχω άλλα δάκρυα, μισώ το γράψιμο πού 'ναι εκτόνωση,

πού μού δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου.

Το μόνο χρέος μου γλυκιά μου αγάπη,

για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.

Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω...

Β. Βασιλικός