"...άλλες φορές ονειρεύομαι ένα γλυκό βελούδινο μουρμούρισμα-ένα μεγάλο πολυκύλινδρο μοτέρ με απαλή τεράστια δύναμη. Με κρυφή, βαθειά ροπή που σε ανεβάζει άσκοπα από τις χαμηλές στροφές σε ακραίες αλλά σιωπηρές ταχύτητες.
...σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο -αθόρυβα ή άγρια- φεύγω. Γλιστράω, επιταχύνω, απογειώνομαι, εξαφανίζομαι μέσα στο τοπίο. ΦΕΥΓΩ ή, μάλλον, φεύγει στα πλάγια ο κόσμος, γίνεται φλού γραμμές, σημεία φωτεινά, σκιές και χρώματα.
Και ξεχύνομαι στους ανοιχτούς δρόμους, αγκαλιάζω βουνά με στροφές, χάνομαι σε μεγάλες ευθείες, γίνομαι σημαδάκι απειροελάχιστο και σβήνω...
Από τι φεύγω; γιατί φεύγω;
...είναι το όνειρο που μου αρέσει. Δεν είναι αποφυγή, παραίτηση, υποχώρηση. Είναι ξεπέταγμα, ποιητική πτήση, απογείωση. Είναι η ευτυχία της απελευθέρωσης απο την αδράνεια, τη βαρύτητα, την ύλη. Είναι ένωση με το τοπίο, τον κόσμο, τη φύση. Είναι η έκσταση της υπέρβασης του εγώ.
Η λύτρωση είναι εκκίνηση: το ξεπέρασμα του στατικού σημείου που λέγεται εαυτός..."
1 σχόλιο:
...είναι το όνειρο που μου αρέσει. Δεν είναι αποφυγή, παραίτηση, υποχώρηση. Είναι ξεπέταγμα, ποιητική πτήση, απογείωση. Είναι η ευτυχία της απελευθέρωσης απο την αδράνεια, τη βαρύτητα, την ύλη. Είναι ένωση με το τοπίο, τον κόσμο, τη φύση. Είναι η έκσταση της υπέρβασης του εγώ.
αυτό ακριβώς! ακριβώς όμως. μέχρι το κόμα και την τελία του.
[Ν]
Δημοσίευση σχολίου