28.6.13

I'm standing by a river but the water doesn't flow*






























Κάποιες μέρες η αγάπη απλά στρίβει το δρόμο
κοιτάει λίγο πίσω σηκώνει τον ώμο
και χάνεται ενώ εσύ ρωτάς το κενό

*Chris Rea.The road to hell
**Φοίβος Δεληβοριάς.Μπολερό

όλο κι όλο
κάπου εδώ κοντά
λήγει.
Το λοιπόν
κοίτα να δεις
και
ποιος να το 'λεγε

19.6.13

ο ήχος από τα ροδάκια της βαλίτσας στην άσφαλτο θα κάνουν το καλοκαίρι ανυπόφορο

Όλες οι συζητήσεις που με αφορούν και είμαι μέσα, μοιάζουν πια να γίνονται στο τρίτο πρόσωπο ή σα να έχω ήδη φύγει. Και κατά ένα περίεργο λόγο, αυτά είναι αλήθεια. Παρατηρώ μέρα με τη μέρα πόσοι περισσότεροι μπαίνουν στη συζήτηση. Βέβαια, οι συζητήσεις αυτές μοιάζουν να μιλάνε για μια νεκρή κατάσταση. Καμία προοπτική. Η ζωή της έχει πεθάνει. Πώς να ζήσει; Πώς θα τα καταφέρει; Μα είναι δυνατόν; Πού θα πας διακοπές φέτος; τι; δε θα πας; έχει εκπτώσεις/ πάμε στη συναυλία; Κάτι ερωτήματα που μοιάζουν με μικρά πλαστικά ανθρωπάκια που πάνε στη ντουλάπα και μαζεύουν σιγά σιγά τα ρούχα μου. Τα στριμώχνουν σε ένα βαλιτσάκι τόσο δα που σίγουρα δε θα έχει ροδάκια ώστε να με διευκολύνει. Διπλωμένα ρούχα, ασιδέρωτα, τακτοποιημένα, πακεταρισμένα. Πακετάκια. Δέματα. Παρατηρώ μέρα με τη μέρα πόσοι περισσότεροι κάνουν τέτοιες συζητήσεις. Ηττημένοι, παίρνουν τη μεγάλη απόφαση σα να είναι μια υπεροχότατη επιλογή. Ε, δεν είναι. Το δύσκολο τώρα αρχίζει. Μέσα στη ζέστη. Τώρα που οι φίλοι έκλεισαν τα εισιτήρια. Για κάθε είδους θεάματα, ακροάματα, ακρογιαλιές και φούσκες. Εδώ χτίζονται δέματα. Παίρνονται αποφάσεις ερήμην σου. Εδώ, αυτό το καλοκαίρι. 
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι φελλοί επιπλέουν.
'Ο,τι σε κάνει να κοιμάσαι ήσυχη τα βράδια.
Και ποτέ δε συμπάθησα τα τυπάκια που τους πετούσαν στο βαρέλι περιμένοντας κάτι να ωριμάσει. Γέμισαν το τόπο φελλούς και σκουπιδαριό.
Αφού οι συζητήσεις θα έχουν σκορπίσει στα 5 σημεία του ορίζοντα, θα έχουν μείνει τα τυπάκια με τους φελλούς. Κάποιος φεύγοντας να τρυπήσει το βαρέλι. Μόνο τότε δε θα επιπλέει ο φελλός.
Ας το αδειάσουμε.

17.6.13

threat






























































όταν αλλάζει η μουσική στη ταινία
και τη νιώθεις την απειλή να έρχεται από παντού
και δε μπορείς να κάνεις τίποτα
αφού άλλος το έχει σχεδιάσει
και δε μπορείς να κάνεις τίποτα στ' αλήθεια
ούτε να σηκωθείς
ούτε να τρέξεις
ούτε να φωνάξεις
ούτε να κλάψεις
τότε λοιπόν ακούς μαζί με τη μουσική
και δίνεις σημασία
στις πόρτες που χτυπούσαν πίσω 
στις καμπάνες
στις κλήσεις
στα φανάρια και τα στοπ
σε κάθε σήμα
ηχητικό και μη
και τότε στ' αλήθεια τότε 
εύχεσαι η μόνη γλώσσα να ήταν στα HTML
αλλά μπα

15.6.13

archive





Υπάρχουν μερικά κάτι, που δε μπαίνουν στο αρχείο τελικά
ή
ακόμα κι αν τα βάλεις σε φάκελο και ακολούθως στο συρτάρι,
το συρτάρι στα ξερνάει.
Τέλος πάντων
και
όπως και να 'χει,
εμείς φτιάξαμε μια αλυσίδα και ο πρώτος κρίκος της μιλούσε για το Νίκο.
Η αλυσίδα θα έλεγα οτι στόλισε το δωμάτιο.

[ζωντανά]

11.6.13

κορμάκι μου





















Κορμάκι μου λυγερό
σε πάω από κει,
σε πάω από δω
και δε ρώτησα σήμερα τι θες.
Μου λες τον καιρό,
πόσην ώρα πέρασε,
και πόση απομένει.
Αλήθεια, πώς αντέχεις;
Ό,τι θες να μου το λες.

[ήχος]

3.6.13

Ήρωας


Ο δικός σου ήρωας
είσαι εσύ.
Απλά, όχι πάντα.















"Κοίταξε πίσω του τη σειρά από διπλά χνάρια.
Πρόσεξε όμως πως υπήρχαν χνάρια με μια μόνο σειρά ορατή.
Ξάφνου, θυμήθηκε εκείνες τις μέρες.
Θύμωσε και αναρωτήθηκε:
Πού ήσουν τότε μου λες;
Κι η φωνή από παντού, από πουθενά, αποκρίθηκε:
-...Τα χνάρια πάνω στην άμμο είναι τα δικά μου. 
Γιατί σε κρατούσα αγκαλιά."

Λίλλη Λαμπρέλλη, Δέκα και ένα παραμύθια για καιρούς κρίσης και άλλων δινών.