Θυμάμαι τη σκόνη
Πώς χόρευε, ανάμεσα στις ηλιαχτίδες
Πώς πετούσε, και έτρεχε, και με συνέπαιρνε
Ήταν όλα πιο όμορφα, κάποτε
Θυμάμαι το χιόνι
Πώς ζωγράφιζε την πόλη κάτασπρη
Πώς πετούσε, και έτρεχε, και με συνέπαιρνε
Κανείς δεν ήταν θλιμμένος, ούτε ηλικιωμένος
[ Θυμάμαι τον πόλεμο
Την ειρήνη και ό,τι άλλο συνέβη
Πώς πετούσαν, και έτρεχα, και με συνέπαιρναν
Όμως ξεχνάω τι ακριβώς είδα ]
Θυμάμαι τον εαυτό μου
Με θυμάμαι ακριβώς
Πώς πετούσα, και έτρεχα, και συνέπαιρνα τους πάντες
Επειδή ήμουν κυρία του εαυτού μου
Δ.Δημόπουλος
είσαι μέσα στο πεδίο μου
το αστικό
μεσα
οταν ειμαι και ψαχνω λιγο φως
I Am My Own Wife
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου