θα

όλο πήγα, είδα.

συνέχεια σου μιλάω στον αόριστο, αόριστα και περίπου.

Γαμώτο! Αυτό είναι ένα παλιοημερολόγιο...

σήμερα σου λέω οτι ξέρω και είναι και καλά, πολύ καλά ορισμένο.

σήμερα θα πάω μαζί σου να φωνάξω με όση δύναμη έχω πως δεν πάει άλλο. 

Τα καροτσάκια του σουπερ μάρκετ θα χεις δει κι εσύ πως είναι γεμάτα παλιοσίδερα και είναι παρκαρισμένα δίπλα στους κάδους. Έχω εικόνες να σου βάλω απο αυτό αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί και αυτό πιάνει ένα μικρό χώρο στο κινητό μου πια. 

Σήμερα θα πρέπει όλοι μαζί να πούμε πως είμαστε άνθρωποι. Πως έχουμε  εμείς το δικαίωμα και τη δύναμη να διαλέξουμε σε ποιον θα χρωστάμε και τι. 

Σε ποιον θα χαρίζουμε και αν. 

Σε ποιον θα πουλάμε και πόσο. 

Καταλαβαίνεις; 

Και μέσα σε όλο αυτό, κινδυνεύει και η τελευταία μορφή ελευθερίας. Αυτο. Τι ιντερνετ. Acta λέγεται. Ο,τι ποστ και να θες να μπλογκάρεις, θα κόβεται. Όποια είδηση θα δες να φτάσει σε σένα θα έχει κοπεί ως παράνομη αναπαραγωγή. Μουσική; Όχι. Εικόνα; Όχι.

Σήμερα δεν πάει άλλο.

Η βροχή με το μέρος μας, θα ξεπλένονται στο πουθενά τα χημικά τους, θα ακούγονται καθαρότερα οι φωνές μας. 

Χρεωκοπία του κράτους που το έφεραν στο αμήν. Που τους ψηφίσαμε και τώρα εκπροσωπούν παρά μονάχα τον πουλημένο εαυτό τους. 

Χρεωκοπία. Νέα αρχή. Ολόδικιά μας!