υπάρχει

συνάντηση κορυφής

κάτι πολύ μικρό που δε μπορώ εύκολα να στο περιγράψω. Δεν έχει χρώμα. Δεν ξέρω. Είναι ομως τόσο μικρό...Αν πας να το βάλεις στη χούφτα σου, θα το χάσεις. Αν πάλι το πάρεις από πίσω θα βρεθείς να τρέχεις να του ξεφύγεις. Υπάρχει αυτό το μικρό, που είναι τόσο μικρό αλλά για ένα ανεξήγητο λόγο τόσο μεγάλο να σε χωράει. Χωράει μέσα του όλο το ζαρωμένο σου κορμί όταν πέφτεις. Είναι δε, τόση η ευτυχία σαν το έχεις, που λένε πως όσοι το έχουν κλαίνε πού και πού. Είναι κι αυτοί που το κρατάνε κλειστό. Όχι φυλακισμένο, όχι. Κλειστό. Φοβούνται βλέπεις μην το χάσουν. Τι κρίμα. Αυτό το μικρό θα μπορούσα να σου πω πώς είναι, αλλά δεν είμαι σίγουρη οτι το έχω δει. Λένε δε φαίνεται εύκολα, γι' αυτό. Άλλοι λένε, πως δε πρέπει να σε σέρνει από τη μύτη. Να το αφήνεις να σε πάει, αλλά μέχρι εκεί. Να το πας κι εσύ βρε παιδί μου.

Είναι που κυκλοφορεί βλέπεις κυρίως τα βράδια. Μπαίνει στις τσέπες των κοριτσιών που περπατάνε αγκαζέ μες στο κρύο. Και μπορεί να μην το βρίσκουν εκεί, αλλά αυτό υπάρχει. Ράβει τις τρύπες και συνεχίζει. Δένει τις μνήμες και συνεχίζει. Σταματάει το χρόνο, αλλά αυτό συνεχίζει. Ίσως κάνω λάθος που σου μιλάω γι' αυτό γιατί κάποιοι πάλι λένε πως δεν πρέπει. Αλλά τι; Μυστικό να το κρατούσα;

4/2@6D.O.G.S