25.12.11

βγ@ίνεις

να μου πεις τα κάλαντα,
μου τα 'πανε, σε πρόλαβαν.
Χίλιες φορές σε πρόλαβαν.
τα μέτρησα, χίλιες φορές,
ίδια κάθε φορά,
κάθε φορά αλλιώς.
Μην έρθεις να μου πεις τα ίδια.
Βρες κάτι άλλο, 
πες τα μου αλλιώς,
μαγειρεψέ τα,
χρωμάτισέ τα,
ζωντάνεψέ τα. Ζωντάνεψέ τα σε ένα χαρτί,
στον τοίχο μου. Τύλιξέ τα κάτω απ' το δέντρο, πέτα τα ψηλά στον αέρα, 
βάλε τους φωτιά και γέλα!






Κυρά έχεις όμορφο μικρό στο μόσχο αναθρεμμένο.
Το λούζουν, το στολίζουνε στο δάσκαλο το στέλνεις.
Το καρτεράει ο δάσκαλος με μια χρυσή βεργούλα,
το καρτεράει η δασκάλισσα με δυο κλωνάρια μόσχο.
Παιδί μου πού ειν' τα γράμματα, παιδί μου πού ειν' ο νους σου;
Τα γράμματά μου στο χαρτί κι νους μου πέρα δέρνει,
πέρα στις νιες τις όμορφες, πέρα στις μαυρομάτες
που 'χουν τα μάτια σαν ελιά, τα φρύδια σαν γαϊτάνι 

2 σχόλια:

αυτή που ήταν κάποτε είπε...

Υπάρχουν όμως στιγμές που σου λένε τα ίδια και σου αρέσει. Σου αρέσει αυτή η ασφάλεια. Υπάρχουν όμως κι άλλες που ψάχνεις το καινούριο για να γλιτώσεις απ' την "ασφάλεια του παλιού". Τα αυτιά μας, τα μάτια μας, το σώμα μας θέλουν και τα δύο, αλλά ποτέ μαζί.

Σκόρπιες σκέψεις γιορτών, μην ανησυχείς.
Τα χρόνια πολλά μου :)

fi|ma είπε...

χρόνια πολλά πολλά.
με ασφαλείς ανασφάλειες λοιπόν!
:)