βγ@ίνεις

να μου πεις τα κάλαντα,
μου τα 'πανε, σε πρόλαβαν.
Χίλιες φορές σε πρόλαβαν.
τα μέτρησα, χίλιες φορές,
ίδια κάθε φορά,
κάθε φορά αλλιώς.
Μην έρθεις να μου πεις τα ίδια.
Βρες κάτι άλλο, 
πες τα μου αλλιώς,
μαγειρεψέ τα,
χρωμάτισέ τα,
ζωντάνεψέ τα. Ζωντάνεψέ τα σε ένα χαρτί,
στον τοίχο μου. Τύλιξέ τα κάτω απ' το δέντρο, πέτα τα ψηλά στον αέρα, 
βάλε τους φωτιά και γέλα!

Κυρά έχεις όμορφο μικρό στο μόσχο αναθρεμμένο.
Το λούζουν, το στολίζουνε στο δάσκαλο το στέλνεις.
Το καρτεράει ο δάσκαλος με μια χρυσή βεργούλα,
το καρτεράει η δασκάλισσα με δυο κλωνάρια μόσχο.
Παιδί μου πού ειν' τα γράμματα, παιδί μου πού ειν' ο νους σου;
Τα γράμματά μου στο χαρτί κι νους μου πέρα δέρνει,
πέρα στις νιες τις όμορφες, πέρα στις μαυρομάτες
που 'χουν τα μάτια σαν ελιά, τα φρύδια σαν γαϊτάνι