δυο χιλιάδες δώδεκα

όχι άλλους αποχαιρετισμούς

στο γηροκομείο των παλαιών ετών

συχνές επισκέψεις

σε ακατάλληλες ώρες.

ένα μικρό δώρο

να είσαι καλά

άκου το έντεκα

όνειρο ήτανε

Είχα στο ένα χέρι ένα κουβάρι μαλλί, βαρύ σα βόμβα.

Μου 'πεσε, χωρίς να το καταλάβω. Κι άρχισε να κυλάει. Μπροστά στα μάτια μου κυλούσε στα σκαλιά, γλυστρούσε στο δρόμο, σε κεκλιμένα επίπεδα και  σε περιέργα σοκάκια. Κυλούσε γρήγορα, σχεδόν αγχωμένο να περάσει από κάθε όμορφο σημείο της πόλης σου. Ξετυλιγόταν συνέχεια σε κάθε στροφή. Κυλούσε....κυλούσε και δεν τελείωνε...μπροστά στα μάτια μου. Κυλούσε συνέχεια μα δε γινόταν στάλα λιγότερο. Έδειχνε να μη τελειώνει. Μάτια μου, σταμάτησε όταν έφτασε στην πόρτα σου.

Είχα στο άλλο χέρι, ένα σπίρτο, βαρύ σα φλόγα.

μάγκας

Πρωί πρωί μας εμφανίστηκες σφυρίζοντας. Μάγκας. Μάγκα σε φωνάζαμε στην παρέα. Πάντα μέσα, πάντα παντού, πάντα εκεί. Κι εκεί που όλοι σε ακολουθούσαμε...έτσι...μάγκικα...άρχισες να σφυρίζεις πάλι. Μάγκικα. 

Πρωί, σφυρίζοντας, εξαφανίστηκες πάλι. Λέγαμε έψαχνες νέους ήχους. Λέγαμε πως ίσως φταίγαμε εμείς, που δεν ακούγαμε καλά το σφύριγμα. Λέγαμε πολλά...

Σήμερα, έμαθα πως αυτό το σφύριγμα δεν ήτανε ποτέ δικό μας και πως ένα τραγούδι πάλευες να πεις. Σήμερα έμαθα, πως έφτασες πια να το πεις ορθά, να το πεις σωστά, να το ψιθυρίσεις όμορφα. Μάγκας!

Ένα τεράστιο δάκρυ για σένα μάγκα μου. Σαν τη μία τη χάντρα από το δικό σου, το αθόρυβο μπεγλέρι. Εκείνο που τρίβεις στη τσέπη σου τη μικρή. Που τρίβεις με μανία να ζεσταθείς. Εκείνο που τρίβεις στη τσέπη σου τη μικρή, προτού σφυρίξεις...

.και σ' έναν τέτοιον μάγκα, του πρέπουν δύο ψίθυροι,

έκαστος, στο είδος του.

"...και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς
Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές..."

Διονύσιος Σαββόπουλος

"...Blue jeans, White shirt

Walked into the room you know you made my eyes burn

It was like James Dean, for sure

You so fresh to death & sick as cancer

You were sorta punk rock, I grew up on hip hop

But you fit me better than my favourite sweater, and I know

That love is mean, and love hurts

But I still remember that day we met in December, oh baby!

I will love you till the end of time..."

Lana Del Rey

βγ@ίνεις

να μου πεις τα κάλαντα,
μου τα 'πανε, σε πρόλαβαν.
Χίλιες φορές σε πρόλαβαν.
τα μέτρησα, χίλιες φορές,
ίδια κάθε φορά,
κάθε φορά αλλιώς.
Μην έρθεις να μου πεις τα ίδια.
Βρες κάτι άλλο, 
πες τα μου αλλιώς,
μαγειρεψέ τα,
χρωμάτισέ τα,
ζωντάνεψέ τα. Ζωντάνεψέ τα σε ένα χαρτί,
στον τοίχο μου. Τύλιξέ τα κάτω απ' το δέντρο, πέτα τα ψηλά στον αέρα, 
βάλε τους φωτιά και γέλα!

Κυρά έχεις όμορφο μικρό στο μόσχο αναθρεμμένο.
Το λούζουν, το στολίζουνε στο δάσκαλο το στέλνεις.
Το καρτεράει ο δάσκαλος με μια χρυσή βεργούλα,
το καρτεράει η δασκάλισσα με δυο κλωνάρια μόσχο.
Παιδί μου πού ειν' τα γράμματα, παιδί μου πού ειν' ο νους σου;
Τα γράμματά μου στο χαρτί κι νους μου πέρα δέρνει,
πέρα στις νιες τις όμορφες, πέρα στις μαυρομάτες
που 'χουν τα μάτια σαν ελιά, τα φρύδια σαν γαϊτάνι 

επ1σης

Κουράστηκα μωρέ να σε περιμένω...

30 χρόνια όλο μου λες θα έρθεις. Η δικαιολογία με το τζάκι είναι φτηνή καλέ μου.

Δεν σε πιστεύω πια. Βάζω το κρασί μου το λευκό στο ποτήρι, έτσι που ο αφρός του να μοιάζει με τον δικό σου. Το πίνω και μάντεψε ποιον περιμένω (και) φέτος...

μα2ακά

Μη φοβάσαι,
κι αν πέσεις,
πάνω μου θα είναι.
Είμαι ακριβώς ένα βήμα πίσω σου, στο κενό που αφήνεις.

Listen to the pouring rain

Listen to it pour,

And with every drop of rain

You know I love you more

Let it rain all night long,

Let my love for you go strong,

As long as we're together

Who cares about the weather?

Listen to the falling rain,

Listen to it fall,

And with every drop of rain,

I can hear you call,

Call my name right out loud,

I can here above the clouds

And I'm here among the puddles,

You and I together huddle.

L.ογικ3

Μη με ρωτήσεις 

τα μπάνια που 'χω κάνει

τα παγωτά που έχω φάει

τα δώρα που 'χω πάρει.

Έλα να βγούμε στο δρόμο

να χιονίσουμε τη πόλη.

Να στολίσουμε ένα δέντρο στο δρόμο.

Να ποτίσουμε το σκύλο μπύρα

και να κοιμηθούμε στο παγκάκι.

σύντροφοι και φίλοι

Θα 'ναι γιορτή, μου λες. 
Σαν τα Χριστούγεννα;
Ακόμα πιο γιορτινά, μου λες. Θα γελάμε στην Αφρική και θα κολυμπάμε γυμνοί στην Αυστραλία, μου λες. Θα 'ναι απο αυτές τις γιορτές που είναι ολόδικές μας. Που δεν τις έχει πετάξει κανείς σε κάποιο ημερολόγιο...
Δική μας γιορτή...
Δική μας γιορτή,
γιορτή μας, είπες κι έγειρες στις ρίζες μου.

"...λένε ακόμα οτι από τότε, κάθε παραμονή Χριστουγέννων, γύρω στα μεσάνυχτα, κάτι παράξενο συμβαίνει, κάτι που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει: ένα σμάρι πυγολαμπίδες τριγυρνούν επίμονα, τρεμοσβήνοντας, σε 'κείνο το σημείο, λες και κάτι αναζητούν, λες και γυρεύουνε να θυμηθούνε κάτι. Ότι ένας άνεμος αναπάντεχος φέρνει, ποιος ξέρει από πού, ανάλαφρες σαπουνόφουσκες και χρυσόχαρτα αστραφτερά...

Έτσι λένε...

Ποιός ξέρει;"

Ευγένιος Τριβιζάς, Ένα δέντρο, μια φορά

Προσοχήν, εύθραυστον.

... Finally, she goes behind me and takes the handles of my wheelchair.

"Well, I must say, Mr. Jankowski, I'm a little surprised. You 're normally...uh... adamant about walking."

"Oh, I could have made it. I'm only letting you push me because there aren't any chairs by the window. Why is that, anyway?"

"Because there is nothing to see, Mr. Jankowski."

"There 's a circus to see."

"Well, this weekend, maybe. But normally there's just a parking lot."

"What if I want to look at a parking lot?"

Water for Elephants, Sara Gruen

τι βλέπεις;

Βλέπω ένα δεινόσαυρο! Πάνω στο σύννεφο, δίπλα στα μάτια σου. Εσύ είσαι ο ήλιος; Τι θες; 
Μήπως θέλεις εμένα;
Εμένα; με θες; 
Μπορείς χωρίς εμένα να είσαι τόσο ζεστός; Αλήθεια, μπορείς; 
Κι αν δεν είσαι ο ήλιος πώς είσαι τόσο όμορφος σαν τις μέρες που αυτός καίει; 

Βλέπω και δυο ανθρωπάκια όμως... Που αυτά, μόλις κλείσουν τα μάτια τους ονειρεύονται πως είναι πάνω σ' ένα σύννεφο. Και πως μαζί πάνε στη συνέλευση που κάνουν τα σύννεφα. Γιατί έτσι κάνουν τα σύννεφα. Πάντα. Έχεις δει εσύ ποτέ ένα σύννεφο μόνο του...;! Κι αν έχεις δει, θα 'ναι γιατί έφυγε! Τι γιατί έφυγε;

Προφανώς, παρεξήγηση!

Στείλε μου μιαν εξήγηση να φύγει η παρεξήγηση
γιατί η καρδιά μου λύγισε κοντεύει να χαθεί
Μάνος Χατζιδάκις

βρέχει αλήθειες όμορφες

 Είναι που αποφάσισες άλλο δάκρυ και μελάνι καθόλου μη ξοδέψεις. Δεν το φανταζόζουν πόση αλήθεια χωράει μέσα στον καφέ και δε πνίγεται. Βγαίνει στην επιφάνεια και περιμένει. Έτσι τον ήπιες γρήγορα. Φόρεσες τα κόκκινα χείλη και περίμενες για λίγο στις σκάλες. Αυτή τη φορά τις κατέβηκες όπως ο καφές κύλαγε πια στις φλέβες σου. Αλήθεια. Ήσουν όμορφη. Έλαμπες μες στην αλήθεια. Γέλαγες τόσο δυνατά. Δυνατά κατέβηκες τη σκάλα. Όταν βρέχει, εγώ θα βρέχομαι, είπες. Γέλασες άλλη μια, άνοιξες την ομπρέλα κι έφυγες... 

εκεί που ο χρόνος σταματά...

και η σταγόνα γίνεται πέλαγος και πνίγεσαι

εκεί που ο χρόνος σταματά

και το μνημονικό,το θυμικό κι ο χρόνος

στήνουν το φονικό.

Το πέλαγο είναι βαθύ,

κι η αγάπη είναι μεγάλη

κι εχω έναν πόνο στην ψυχή 

και ποιος θα μου τον βγάλει

Το πέλαγο είναι γλυκό,

χάδι μαζί και δάκρυ

και με κυλάει αφρίζοντας

στου ορίζοντα την άκρη.

Το πέλαγο είναι παιδί, 

τρέχει και δεν το φτάνω

παιδί και στην αγάπη του, 

που σαν παιδί το χάνω.

Μάνος Χατζιδάκις

 

cart postal

  Σήμερα σε είδα. Εκεί, να περιμένεις να περάσεις το δρόμο. Το βρήκες τον δρόμο σου; Όμορφη, καλοντυμένη όπως πάντα. Σπάνιο πλάσμα. Κοίταζες παντού κι όμως δε με είδες. Φρόντισα γι' αυτό, μη νομίζεις. Τρόμαξα που δεν έκανα καμία κίνηση, ούτε ένα μορφασμό ξαφνιάσματος. Δεν κινήθηκα. Αλλά θυμήθηκα. Που ξεστολίζαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο το Μάρτη. Που μου σκούπισες τα δάκρυα. Που πίναμε λευκό κρασί πάντα. Που το δάχτυλό σου κουβαλούσε ένα κομμάτι Lego, απο αυτά που παίζουν τα παιδιά. Εσύ ομως δεν ήσουν παιδί. Γεννήθηκες μεγάλη,γιατί πάντα ήξερες, δεν εξηγείται αλλιώς. Θυμήθηκα που δεν ήθελες να μιλήσουμε μετά το κυνόδοντα. Που είσαι η μισή έξω. Ήσουν τόσο βιαστική και τόσο όμορφη... Δεν σταμάτησα. Δε μπορούσα. Δεν είχα χερί να σε αγκαλιάσει και στόμα να χαμογελάσει. Ή να πει κάτι. Δεν τα φέρνει έτσι η ζωή, όχι. Θυμήθηκα την αγάπη που ζούσαμε και θυμήθηκα τα μπέργκερ που αφήναμε μισά. Τα πάνω-κάτω σκαλιά. Τη πίστη μου σε σένα. Το άδειασμα σε μένα. Αυτά που μ' άφησες μισά. Αν είχα τα χέρια ανοιχτά σήμερα, θα σου έστελνα λουλούδια. Μια αγκαλιά για σένα, όμορφη. 

Before I let you down again
I just want to see you in your eyes
I would have taken everything out on you
I only thought you could understand
They say everyman goes blind in his heart
And they say everybody steals somebody's heart away
And i got nothing more to say about it
Nothing more than you would me
Send me your flowers, of your December
Send me your dreams, of your candy wine
I got just one thing I can't give you
Just one more thing of mine

τηλέφωνο, χτύπα!

Ι see my pretty face in his old eyes
I listen to our blood run side by side
I throw my hands to you and run away
It´s so cold so dangerous that I can't stay
I run away from you
Into your dream and who the one
That I was in when you took me
That I could never need my friends again

Μη με πάρεις, θα λείπω. 

Θα είμαι έξω

στη βροχή, στη γιορτή, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο,

για ποτό, για ταξίδι.

Στην Ευρώπη θα είμαι. 

Μη με πάρεις, θα λείπω. Θα είμαι έξω στον ήλιο,

στα παιδιά, στη μαμά, στο δρόμο, στη παραλία,

στο πεζοδρόμιο, στην ουρά του ΟΤΕ.

Μη με πάρεις. Ποτέ.

τι περιμένεις;

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο

ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες

στον καθρέφτη πρόσωπα

που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο

και ξανάρχονται επίμονα

σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο

το παρελθόν ένα αίνιγμα

η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.

Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος

άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι

οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό

οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο

κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε

όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές

τι όνειρα,

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Περιμένοντας το βράδυ, Τάσος Λειβαδίτης

- Μαμά τον αγαπάω, τον αγαπώ μαμά!

- Πάψε! Δεν τον αγαπάς. 

Αγαπάμε μόνο αυτά που εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε. 

Ερωτευμένη είσαι.

@Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη

Απόψε

λόγια
κουβέντες απλές
κουβέρτες μονές
για δυο
απόψε φίλα με
απόψε μίλα μου

watch my back so I'll make sure

you're right behind me as before

yesterday the night

before tomorrow

dry my eyes so you won't know

dry my eyes so I won't show

I know you're right behind me

you know them all, I know it all

stay put and play along

'cause I'm looking for my friend

now I got you, got you

don't you let me go, let me go tonight

Η δύναμη του λάθους/ The land of tears is so mysterious

Με ρωτάς για χτες, για σήμερα, για αύριο.

Αυτό, δε το ξέρω.

Ξέρω μόνο, πως είσαι μικρή ακόμα 

για ένα ακόμα λάθος

κι αυτό το ακόμα ένα

έχει τη δική του δύναμη...

πι.ες. losing a star without a sky 

losing the reasons 

why you're losing the calling, 

you've been faking and I'm not kidding 

it's damned if you don't and it's damned if you do 

be true 'cause they'll lock you up in a sad sad zoo

Ακούς τη βροχή;

Oh,  tree outside my window, we are kin,

For you ask nothing of a friend but this:

To lean against the window and peer in

And watch me move about! Sufficient bliss

For me, who stand behind its framework stout,

Full of my tiny tragedies and grotesque grieves,

To lean agains the window and peer out, 

Admiring infinites'mal leaves.

Elizabeth Bishop

προσπαθώ να θυμηθώ τον ήχο σου 

κλείνω τα μάτια και σπάνε καθρέφτες

Κελί χρυσό

Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή;
κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά 
κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει 
σα βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου 
κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι, εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ 
με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

Τα λόγια ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα. Και τα νέα! Τα νέα σου; 
Σήμερα το και το, αύριο μπλα μπλα...
Κι αυτό που εσύ μοιράστηκες ως τίποτα, για μένα είναι τόσο μεγάλο νέο! Σχεδόν σήμερα θα ταξιδέψω μαζί του... Και ξέρεις κάτι; καλύτερα να ταξιδεύεις με τα νέα, παρά να γίνεσαι δούλος και δουλικό.

"...εγώ πάντοτε απαντάω αυτό. Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, κι ο,τι γουστάρω είμαι! Υπάρχω έτσι, για να σου χαλάω το κέφι. Ο,τι θέλω είμαι εγώ! Γκάνγκστερ, δολοφόνος αυτοκτόνος, κυνικός ή μετρονόμος... Εσύ έχεις το πρόβλημα; Εσύ να το λύσεις. Εσύ έχεις το πρόβλημα! Εγώ θα στο λύσω;

Και ξέρεις, αν εγώ στο λύσω, θα 'σαι δούλος. Κι αν σου υποδείξω κάτι, θα είσαι δούλος. 

Κι εγώ δούλους δεν κάνω. Εγώ διεκδικώ ελευθερία για μένα και δεν κάνω δούλους άλλους. Το μπορείς; Καν' το κι εσύ!..."

Πέγκυ, σ' ευχαριστώ. Σήμερα θα ταξιδέψω μ' αυτό...

τι χρώμα έχει μια καρδιά από χρυσάφι;

Το μπαντονεόν είναι αερόφωνο μουσικό όργανο με πλήκτρα. Ανήκει στις κονσερτίνες και είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Αργεντινή. Έχει σημαντικό ρόλο στην ορκέστα τίπικα, την ορχήστρα που χρησιμοποιείται στο τάγκο. Το μπαντονεόν, το οποίο ονομάστηκε bandonion από τον εφευρέτη του, τον Γερμανό Χάινριχ Μπαντ, κατασκευάστηκε αρχικά ως όργανο για την εκκλησιαστική μουσική και την καθημερινή λαϊκή μουσική, σε αντίθεση με τη συγγενική του κονσερτίνα, επίσης γερμανικής προέλευσης, η οποία θεωρείτο παραδοσιακό όργανο. Οι Γερμανοί μετανάστες στην Αργεντινή έφεραν μαζί τους το όργανο στις αρχές του 20ού αιώνα, όπου ενσωματώθηκε στην ντόπια μουσική. Όπως το ακορντεόν και η κονσερτίνα, το μπαντονεόν παίζεται κρατώντας το όργανο ανάμεσα στα δύο χέρια και τραβώντας ή σπρώχνοντάς το, πατώντας ταυτόχρονα ένα ή περισσότερα κουμπιά με τα δάχτυλα.

Σε αντίθεση με το ακορντεόν, το μπαντονεόν δεν έχει πλήκτρα όπως του πιάνου, αλλά κουμπιά και στις δύο πλευρές. Επίσης αντίθετα με το ακορντεόν, τα περισσότερα κουμπιά στο μπαντονεόν παράγουν διαφορετική νότα όταν αυτό ανοίγει από ό,τι όταν κλείνει. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε πληκτρολόγιο είναι στην πραγματικότητα δύο: ένα για τις νότες που παράγονται όταν αυτό ανοίγει και ένα για τις νότες που παράγονται όταν αυτό κλείνει. Δεδομένου ότι το αριστερό και το δεξί πληκτρολόγιο διαφέρουν μεταξύ τους, ο οργανοπαίχτης πρέπει να εξοικειωθεί ουσιαστικά με τέσσερα πληκτρολόγια για να μάθει να παίζει. Υπάρχουν επίσης διαφορές μεταξύ του αργεντινού και του γερμανικού πληκτρολογίου.

Επιπρόσθετα, σε κανένα από αυτά τα πληκτρολόγια η σειρά των κουμπιών δεν αντιστοιχεί με τη σειρά των φθόγγων στην κλίμακα. Μερικά διαδοχικά κουμπιά σχηματίζουν τριάδες συγχορδίας, π.χ. τρία συνεχόμενα κουμπιά μπορούν να παράγουν τις νότες σολ, σι και ρε όταν το όργανο συμπιέζεται και τις νότες φα δίεση, λα και ντο όταν ο παίχτης ο τραβάει - ένα παράδειγμα από το αργεντινό μπαντονεόν. Αυτό καθιστά πιο εύκολη την εκτέλεση απλής μουσικής με αρμονία I-V, αλλά είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να παίξει κομμάτια που περιλαμβάνουν περίπλοκες μελωδίες ή μουσικές φράσεις. 

νεβερ δε λες

You chased the sun around the Cote d'Azur

Until the light of youth became obscured

And left you on your own and in the shade

An English lady of a certain age

And if a nice young man would buy you a drink

You'd say with a conspiratorial wink

"You wouldn't think that I was seventy"

And he'd say,"no, you couldn't be!"

my...whole...life

Isn't it marvelous that we have been given the gift of seeing and hearing? Of course, seeing gives us a wonderful picture of the world around us, but I wonder how many of you think about hearing as giving us wonderful sound-pictures...For, sounds are really tone colors that give us a picture of what we hear. We have all enjoyed show-αnd-tell at school. But, how many of you have played the exciting game of hear-and-tell ? We will now hear sounds. Can you tell us what they are? And, who or what, is making them? Lets try...First, close your eyes, and when you hear each sound, try to guess what it is...Either say what it is, or, if you are alone, just think about it...

365 μέρες πιο πριν έψαχνα τα λόγια 

365 μέρες μετά τα βρίσκω πιο εύκολα

τι χάνω;

Κόβω το τσιγάρο, κόβω τα μαλλιά. Κόβω το φαγητό. Κόβω τις βόλτες 

και το σινεμά. Κόβω τους φίλους. Κόβω εσένα. Κόβω και δε ράβω. Μόνο κόβω.

τι χάνω;

θέλω μόνο να γίνει πιο εύκολο.

Ποιος είναι ο ήχος για το εύκολο;

η εικόνα του εύκολου;