Ανθισμένες στιγμές

  Μια ανθισμένη κερασιά δε μπορεί να σ'αφήσει ποτέ ασυγκίνητο. Δεν γίνεται. Μπορεί βέβαια να την δεις ανθισμένη και να την προσπεράσεις. Να θεωρήσεις πως αυτό το θέαμα, η μυρωδιά και η στιγμή είναι δεδομένα, πως δεν αξίζει να παγώσεις τον χρόνο. Όλα είναι πιθανά...

  Στην Ιαπωνία βέβαια, σε μια χώρα με το απόλυτο αστικό πεδίο και το χρόνο να κυλά όπως το νερό, μια κερασιά ανθισμένη είναι μια εικόνα που γίνεται στιγμή και που αξίζει να την παγώσεις στο χρόνο. Και επειδή αυτο δεν γίνεται, παγώνουν τις εκκρεμότητες.
3 μέρες άδεια λοιπόν για να απολαύσουν ένα αστικό τοπίο ντυμένο στο ροζ της ευτυχίας...

 

όνειρο...

Ανά τους αιώνες, τα λουλούδια ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι έκαναν τη διαφορά. Δεν έμειναν ασυγκίνητοι. Στάθηκαν, μύρισαν και αποτύπωσαν μια στιγμή που είναι ικανή να κρατήσει αιώνες...

Το πηγαίνω σιγά σιγά στην ταινία μικρού μήκους-ντοκιμαντέρ που είδα στο Πλανητάριο, αφιερωμένη στον Βίνσεντ  βαν Γκονγκ (Van Gogh). Έναν ζωγράφο που σταμάτησε, και δεν προσπέρασε.

 

 Έναν καλλιτέχνη που η δημιουργική του μανία στο τέλος τον οδήγησε στην αυτοκτονία. 

Έναν ζωγράφο που εν ζωή δεν πούλησε ούτε έναν πίνακα.

Στους πίνακές του μπορείς να δεις τα χρώματα να κινούνται αδιάκοπα. Αυτό όμως σε ένα τυπωμένο χαρτί ή σε ένα blog. Από κοντά, στο μουσείο Orsay για παράδειγμα στο Παρίσι, ή ακόμα καλύτερα, στο ομώνυμο μουσείο στο Άμστερνταμ δεν βλέπεις μόνο αυτό. Παρατηρείς ένα τρισδιάστατο ανάγλυφο χρωμάτων που σε κάνει να θες να αγγίξεις τον πίνακα. Να μπεις στην εικόνα, να δεις το τοπίο μέσα απο τα μάτια του...

...με αυτήν την αίσθηση έφυγα απο το πλανητάριο σήμερα. Και με μια υπόσχεση σύντομα να βρεθώ μπροστά απο το έργο αυτού του μεγάλου δημιουργού από κοντά, ξανά. Μέχρι τότε όμως, θα μυρίζω καλύτερα, θα παρατηρώ και θα σταματάω. Γιατί αν αυτό δεν στο μάθει η τέχνη, τότε ποιος;