Πάντα μόνος.
Δε γινόταν να μην είναι σε αυτό το blog αυτή η ταινία.
Δεν έχω λόγια.
Είναι Αύγουστος και είναι η τρίτη φορά που τη βλέπω...
Και δεν θα είναι η τελευταία!
...είναι γιατί τα μάτια μιλάνε και λένε μερικές φορές αυτά που ο χρόνος δεν επέτρεψε.
και παγώνει (ο χρόνος).
και σε αφήνει ακόμα πιο μόνο μετά (εσένα)...
Δε γινόταν να μην είναι σε αυτό το blog αυτή η ταινία.
Δεν έχω λόγια.
Είναι Αύγουστος και είναι η τρίτη φορά που τη βλέπω...
Και δεν θα είναι η τελευταία!
...είναι γιατί τα μάτια μιλάνε και λένε μερικές φορές αυτά που ο χρόνος δεν επέτρεψε.
και παγώνει (ο χρόνος).
και σε αφήνει ακόμα πιο μόνο μετά (εσένα)...
3 σχόλια:
(Απίστευτη ταινία...)
...αλήθεια ποιός θα άφηνε τον μοναδικό του έρωτα, την αληθινή του αγάπη, γιατί δε του άξιζε;;;
πόσο δύναμη, τόλμη, καθαρότητα θέλει;
και πόσο μαγικό είναι το τσιμπιδάκι από τα μαλλιά της να το κουβαλάει πάντα πάνω του... να τη νιώθει μέσα από αυτό... να πονά κάθε μέρα για τη χαμένη του αγάπη...
και τώρα κάτι για τη κοπέλα... μετά το χωρισμό πήγε σπίτι του... και μύρισε το μαξιλάρι του... μα πόσο αυθύπαρκτο πρωτογενές συναίσθημα...
(όποιος το έχει κάνει ξέρει τι σημαίνει....)
Για μια ακόμα φορά ειδα απόψε αυτή τη ταινια; Και μου γεννήθηκε μια εικόνα, μια στιγμή...
Μια περασμένη ρομαντική εποχή, πιο απλή, πολυ πιο απλή, που ενα νεαρό κορίτσι κοίταξε ενα όρθιο αγόρι και το χαζεψε απο μακριά φευγαλέα... Και γέλασε... Και ένιωσε όμορφα που το είδε... Και τον θαύμασε κατα ενα περίεργο τροπο... και του είπε εχεις ωραία πόδια!!! Τι εποχή και αυτη... Έτσι εκφράζονταν τα κορίτσια; Έτσι ομολογούσαν τον ερωτά τους; Γιατί έβαλες αυτή τη ταινια στο blog σου; Ίσως για να σου γράψουν κάποιοι αυτο το σχόλιο και εσυ να απαντήσεις, με αυτό τον ΤΟΤΕ μοναδικό σου τροπο...
Ενας φανατικός αναγνώστης
Δημοσίευση σχολίου