...και δε το λέω εγώ, η Χάρις Αλεξίου το λέει. Δε ξέρω αν έχει δίκιο. Μπορεί και να έχει. Αλλά να, εχω γνωρίσει ανθρώπους κλειστούς σα τα καρύδια (υπάρχει αυτή η παρομοίωση? γιατι εγω ποτέ δε κατάφερα να ανοιξω εύκολα καρύδι). Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι αλλεργικοί σε κάθε είδους αγάπη. Σε κάθε εκδήλωση ενδιαφέροντος. Και αυτή η άρνηση, δεν είναι προσανατολισμένη. Πιάνει μια εμβέλεια που σε τρομάζει. Και σε διώχνει...
Η αγάπη θα σε βρει όπου και να'σαι. Ας πιστέψω τη Χαρούλα που είναι και πιο πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Το cd μου άρεσε σα συσκευασία. Δλδ εννοώ πάντα μ'αρεσει το εικαστικό της Χαρούλας αφου το βρίσκω ισσοροπημένο και όμορφο. Λίγο απο κάτι... Τα τραγούδια...οκ. Είμαι φαν (οχι ανεμιστήρας, οπαδός ντε!) της Χαρούλας απο το πρώτο μου έρωτα. Τη παρακολουθώ απο κοντά. Και αυτό το cd δε το έχω αγαπήσει ακόμα. Θέλω να πιστεύω οτι αυτός δεν είναι δείκτης γήρατος για μένα. Οτι πάγωσε ο έρωτας. Πάγωσε η αγάπη.
Αλλά και πάλι, αν δεν είναι δικό μου ψεγάδι, είναι της Χαρούλας;
Αγάπησα όμως, το 1ο τραγούδι (ο άνθρωπός μου) και το 6ο (μεγάλωσα). Και δίνω κι άλλο χρόνο να βρω κι άλλα αγαπημένα...
Είναι πάντως αξιοθαύμαστο πώς τα καταφέρνει και τα πετυχαίνει όλα. Το 1ο θυμίζει ένα τάνγκο ξεχασμένο και πειραγμένο συνάμα, και το 6ο θα έλεγε κανείς οτι της το έγραψαν οι Going Through... Αφουγκράζεται και εκφράζεται επίκαιρα. Κι αυτό αξίζει μεγάλο μπραβο!
