Το κτίριο αυτό στην Ευριπίδου είναι από εκείνα που τα βγάζουν όλοι φωτογραφίες. Που τους βάζει όλους σε σκέψεις για το ποιοι έζησαν μέσα και από πότε, πώς είναι τα δωμάτια και οι χώροι του. Τι χρώμα έχουν τα μωσαϊκά ή αν τρίζουν οι πόρτες. Αν όλοι αυτοί που πέρασαν από τους διαδρόμους και τις σάλες τις ψηλοτάβανες ήταν ευτυχισμένοι. Αν ταξίδεψαν ή πρόλαβαν να γεράσουν. Αυτό το σπίτι τους βάζει όλους σε σκέψεις πώς θα ήταν αν το είχαν. Αν μπορούσαν να καλούν φίλους σε αυτό, να τριγυρνάνε με τα εσώρουχα πότε πότε ή να ακουμπάνε τη ξύλινη λεπτομέρεια της σκάλας καθώς αλλάζουν ορόφους και διαθέσεις. Αν θα άντεχαν να δοκιμάσουν να κοιμηθούν ήρεμοι και να σκεπαστούν με την ιστορία του. Κι αφού οι περισσότεροι τα σκεφτούν αυτά και ονειροπολήσουν, το παρελθόν του κτιρίου τα εκτοπίζει όλα. Είναι από κείνες τις φορές που το μέλλον είναι δεμένο με μια μεταξωτή, τόση δα κλωστή, με το παρελθόν.
Το μάτι όλων πολύ σύντομα πέφτει στο μπαλκόνι. Αυτό το μπαλκόνι κοιτάζει όπου θέλει. Οι ορίζοντες του ανήκουν, ηλιοβασιλέματα και λυκόφωτα. Ανατολές κι εκλείψεις. Κι είναι μεγάλο όσο πρέπει. Δεν είναι για ποσότητες. Φαίνεται να χωράει δυο μονάχα. Όλοι αράζουν το βλέμμα τους σε αυτό το μπαλκόνι. Όλοι χαζεύουν τη θέα από κει. Μάλιστα, έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως από αυτό το μπαλκόνι ξεκινάνε όλα.
Σε αυτό το μπαλκόνι και συγκεκριμένα στο κάγκελο, υπάρχει μια ταμπέλα που μοιάζει μ' άλλες κι άλλες. Κι όμως, έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως πρόκειται για μια ανακοίνωση. Αυτή η ανακοίνωση φλερτάρει με την αλητεία λοιπόν.
Στο είπα πως από κει ξεκινάνε όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου