Αποφασισμένος, έτοιμος να περπατήσει. Σα να είναι ενεργό κάθε κύτταρο δικό του, ξύπνιο και ικανό, και όλα μαζί να προσπαθούν να τον κρατήσουν σε λίγο όρθιο, στις μύτες των ποδιών του, να δει μακριά. Να φτάσει το βλέμμα όσο πιο μακριά. Να μη σταματήσει πουθενά. Ούτε αυτός, ούτε το βλέμμα του.
Αλλά όχι. Κάθεται. Κάθεται νωχελικά, καθόλου αναπαυτικά. Κάθεται και δεν κουνάει ούτε καν το κεφάλι για να δει τι συμβαίνει λίγο πιο μπροστά. Στα πέντε μέτρα ρε συ! Κάθεται μόνος. Αφού μόνος ήρθε, τι;
Κι όμως, λέει έχει παρέα.
Αχ, τόση παρέα, κι αυτός κάθεται. Και να, που θα σηκωθεί για να φύγει πάλι μόνος!
Αφού μόνος ήρθε.
Τι;
Τα είχα φήσει όλα να ωριμάσουν. Είχα υποθέσει
ότι όλα ήταν εντάξει. Η ζωή σου
πλοίο της γραμμής στο οποίο επιβιβάστηκα.
Δαπανηρή η εκπαίδευση που σου είχε ανατεθεί*.
Γράμματα γενεθλίων, Τεντ Χιουζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου