so is the day

να συναντάς το χρυσό του Van Gogh
να το κρατάς στη χούφτα σου*

[ήχος]

γίνε 'κείνο που σου μοιάζει

Σα να είναι όρθιος, έτσι μου φαίνεται από δω που κοιτάζω.
Αποφασισμένος, έτοιμος να περπατήσει. Σα να είναι ενεργό κάθε κύτταρο δικό του, ξύπνιο και ικανό, και όλα μαζί να προσπαθούν να τον κρατήσουν σε λίγο όρθιο, στις μύτες των ποδιών του, να δει μακριά. Να φτάσει το βλέμμα όσο πιο μακριά. Να μη σταματήσει πουθενά. Ούτε αυτός, ούτε το βλέμμα του. 
Αλλά όχι. Κάθεται. Κάθεται νωχελικά, καθόλου αναπαυτικά. Κάθεται και δεν κουνάει ούτε καν το κεφάλι για να δει τι συμβαίνει λίγο πιο μπροστά. Στα πέντε μέτρα ρε συ! Κάθεται μόνος. Αφού μόνος ήρθε, τι;
Κι όμως, λέει έχει παρέα.
Αχ, τόση παρέα, κι αυτός κάθεται. Και να, που θα σηκωθεί για να φύγει πάλι μόνος!
Αφού μόνος ήρθε.
Τι;

Τα είχα φήσει όλα να ωριμάσουν. Είχα υποθέσει

ότι όλα ήταν εντάξει. Η ζωή σου

πλοίο της γραμμής στο οποίο επιβιβάστηκα.

Δαπανηρή η εκπαίδευση που σου είχε ανατεθεί*.

Γράμματα γενεθλίων, Τεντ Χιουζ

Φωνές

- Κυρία κλαίτε;
- Μαρία γιατί είσαι έξω από τη τάξη σου;
- Κυρία θέλω να πιω νερό. Να πάω;
- Και βέβαια Μαρία μου να πας!
- Κυρία κλαίτε;
- Γιατί το λες αυτό Μαρία; Βλέπεις δάκρυα; δε βλέπεις!
- Κυρία δε βλέπω δάκρυα αλλά εσείς κλαίτε...











Όμως κι αυτή θα έχει πονέσει, κάποιος τύπος θα είν' στη μέση, 
από αυτούς στα γυμναστήρια, στης ΕΒΓΑ τα πρατήρια
που θα την ήθελε πιο χάρτινη και πιο ξανθιά και πιο γυμνή
και βέβαια ποτέ δε θα της είπε "Σ' αγαπώ"
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη από μιαν άλλη γειτονιά
και θα την άφησαν στα μαύρα της τα χάλια...

Απόψε φεύγει κάποιο τρένο, για ένα τόπο ωραίο και ξένο
αλλά εσύ πρώτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν
Χριστός γεννάται σε ένα μήνα, κι ότι εύχεσαι ξεκίνα
όλα θα `ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά...

Φοίβος Δεληβοριάς

supergirl

Τι κάνεις τα εισιτήρια από τα ταξίδια;

Πού πάει η αγάπη όταν κοιμάσαι;

It's OK, you got lost on the way 
But I'm a super girl 
And super girls just fly...

Reamon, Supergirl 

ο σωστός ηγέτης και γητευτής κάπου κάπου ξεκουράζεται μιαου

τι σκέφτεσαι τώρα που το κάπου κάπου φτάνει το πάντα;

Hello again, 
I know it's been a long time coming 
You say you've been, been now a long time running 

You used to be, so beautiful 
But you lost it somewhere along the way 
You used to be so beautiful 
But it's easy now to walk away 

That wonder wall you're waiting for is now collapsing 
Tell me more, but wait no no 
Let me find out what you're asking for 

You used to be, so beautiful 
But you lost it somewhere along the way 
You used to be so beautiful 
And it's easy now to walk away 
Away, away 

Now you have everything you have ever wanted 
Oh it's so sad to see 
When the hunter becomes the hunted 

You used to be, so beautiful 
But you lost it somewhere along the way 
You used to be so beautiful 
And I'm sorry now I don't have nothing more to say

Amos Lee - Hello Again

For Sale

Το κτίριο αυτό στην Ευριπίδου είναι από εκείνα που τα βγάζουν όλοι φωτογραφίες. Που τους βάζει όλους σε σκέψεις για το ποιοι έζησαν μέσα και από πότε, πώς είναι τα δωμάτια και οι χώροι του. Τι χρώμα έχουν τα μωσαϊκά ή αν τρίζουν οι πόρτες. Αν όλοι αυτοί που πέρασαν από τους διαδρόμους και τις σάλες τις ψηλοτάβανες ήταν ευτυχισμένοι. Αν ταξίδεψαν ή πρόλαβαν να γεράσουν. Αυτό το σπίτι τους βάζει όλους σε σκέψεις πώς θα ήταν αν το είχαν. Αν μπορούσαν να καλούν φίλους σε αυτό, να τριγυρνάνε με τα εσώρουχα πότε πότε ή να ακουμπάνε τη ξύλινη λεπτομέρεια της σκάλας καθώς αλλάζουν ορόφους και διαθέσεις. Αν θα άντεχαν να δοκιμάσουν να κοιμηθούν ήρεμοι και να σκεπαστούν με την ιστορία του. Κι αφού οι περισσότεροι τα σκεφτούν αυτά και ονειροπολήσουν, το παρελθόν του κτιρίου τα εκτοπίζει όλα. Είναι από κείνες τις φορές που το μέλλον είναι δεμένο με μια μεταξωτή, τόση δα κλωστή, με το παρελθόν.

Το μάτι όλων πολύ σύντομα πέφτει στο μπαλκόνι. Αυτό το μπαλκόνι κοιτάζει όπου θέλει. Οι ορίζοντες του ανήκουν, ηλιοβασιλέματα και λυκόφωτα. Ανατολές κι εκλείψεις. Κι είναι μεγάλο όσο πρέπει. Δεν είναι για ποσότητες. Φαίνεται να χωράει δυο μονάχα. Όλοι αράζουν το βλέμμα τους σε αυτό το μπαλκόνι. Όλοι χαζεύουν τη θέα από κει. Μάλιστα, έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως από αυτό το μπαλκόνι ξεκινάνε όλα. 

Σε αυτό το μπαλκόνι και συγκεκριμένα στο κάγκελο, υπάρχει μια ταμπέλα που μοιάζει  μ' άλλες κι άλλες. Κι όμως, έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως πρόκειται για μια ανακοίνωση. Αυτή η ανακοίνωση φλερτάρει με την αλητεία λοιπόν. 

Στο είπα πως από κει ξεκινάνε όλα.

Απολύσεις, αποχωρισμοί, επιλογές, αποφάσεις

και δάκρυα

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ.

Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη.

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Νίκος Γκάτσος

το δούλεμα

το φιστίκι
αλάτι
χοντρό αλάτι για το ταξίδι
το μυστρί το πηλοφόρι
ποίηση
χαϊκού σχεδόν.
Επέστρεφε (προστακτική!)
Κάθε καλοκαίρι επιστρέφεις εκεί που το λες πατρίδα.

[κάτισανήχος]