Πόρτα

Αυτή είναι μια πόρτα κόκκινη. Είναι από βαρύ μέταλλο και έχει σκουριάσει. Δεν ξέρεις τι κρύβεται από πίσω της. Όταν ανοίγει η πόρτα, ακούγεται ένας ήχος που προδίδει τη φθορά. Σαν το εσωτερικό αχ ενός ηλιωμένου που κάθεται σε χαμηλό καναπέ και πρέπει να σηκωθεί. Η φθορά λοιπόν φέρνει και τη δυσκολία. Η δυσκολία με τη σειρά της, φέρνει τον ήχο. Η κόκκινη αυτή πόρτα όταν ανοίγει βγάζει έναν ήχο, τόσο χαρακτηριστικό. Τον ίδιο ήχο γεννά και όταν κλείνει. Βέβαια, ίσως δεν το παρατήρησε κανείς ποτέ αυτό, γιατί όταν ανοίγει σου δημιουργεί  εμπόδιο αυτός ο ήχος. Εμπόδιο στην διάθεσή σου να βρεις τι κρύβεται από πίσω της. Αυτή η ανακαλυπτική διάθεση δεν θες να τρίξει. Όταν βέβαια γνωρίσεις τι κρύβεται πίσω...τότε δεν θα προσέξεις οτι αυτή η ίδια πόρτα, έβγαλε τον ίδιο ήχο...κλείνοντας. Ίδιο με αυτόν που άκουσες λίγο πριν και σε ενόχλησε. Τώρα δε σε ενοχλεί. Γιατί τώρα ξέρεις. Έμαθες. Και τώρα βγαίνεις από τη κόκκινη πόρτα νικητής. Είδες τι είχε μέσα το πέτρινο μεγάλο κουτί και τώρα βγαίνεις έξω. Βγαίνεις και τα πνευμόνια γεμίζουν τον ίδιο αέρα με αυτόν που γέμιζαν και πριν πάρεις την απόφαση να μπεις μέσα. Μόνο που τώρα δε γεμίζουν απλά. Φουσκώνουν. Αυτή που άφησες να κλείσει μόνη της σχεδόν, παράγοντας έναν ήχο λόγω φθοράς είναι μια κόκκινη, μεταλλική σκουριασμένη πόρτα. Και αν δεν έπαιρνες την απόφαση να τη σπρώξεις για να μπεις μέσα στο κουτί, θα καθόσουν έξω μόνος, να κλωτσάς χαλίκια. Με τα χαλίκια βέβαια, το καλό είναι οτι κάθε κλώτσιμα γεννά και ένα μοναδικό, μικρό, διαφορετικό ήχο.