Φτάνει η μέρα που γιορτάζεις.
Ξυπνάς, τρέχεις στη δουλειά
τρέχεις,
δεν προλαβαίνεις να σηκώσεις τηλέφωνα,
να δεις τα mail,
γυρνάς αργά,
πτώμα στο σπίτι,
για να βάλεις τα πόδια στο τραπέζι θες
έξτρα μαγικές δυνάμεις
και δυο σταγόνες φίλτρο.
Η κίνηση μοιάζει με πένταθλο.
Φτάνουν τα χρόνια πολλά
σιγά σιγά,
ανοίγεις πόρτες και παράθυρα.
Πού να 'ξεραν
οτι το ξέχασες
και πως εσύ
άλλο
χαρτί γιορτάζεις...
Πια τα βράδια δεν κοιμάμαι
Η καρδιά μου χτυπά
Και φοβάμαι, ναι φοβάμαι
Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
Και σου ζητάω βοήθεια και
ντρέπομαι γι’ αυτό
Μην το πεις πουθενά
Όλα θέλω να τ’ αφήσω
Σπίτι φίλους δουλειά
Δίχως να κοιτάξω πίσω
Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
Και σου ζητάω βοήθεια
και ντρέπομαι γι’ αυτό
Μην το πεις πουθενά
Όταν γελώ δυνατά
να ξέρεις μέσα μου κλαίω
Μην το πεις πουθενά
Πόσο να κρύβομαι πια;
Δεν αντέχω σου λέω!
Μην το πεις πουθενά
Θέλω να φύγω μακριά .
Πίστεψε με το θέλω.
[ήχος]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου