Minor Project

Η μέρα κυλούσε σκατά. Χάλια κέφι, δηλαδή καθόλου κέφι. Ακεφιά και συννεφιά μαζί. 

Χτυπάει άλλη μια φορά το τηλέφωνο, στείλε τώρα, να κερδίσεις πρόσκληση. 

Άσε μας κουκλίτσα μου, στέλνω μηνύματα όλη τη βδομάδα, τώρα θα κερδίσω...; 

Στέλνω.

Κερδίζω.

Πάμε;

Πάμε.

Φτάνουμε με την ίδια συννεφιά. Και πού ήρθαμε, κι έχω 2 ευρά στην τσέπη. Και είμαι 30 

και έχω 2 ευρά στην τσέπη, και αυτά πάνω στη σκηνή είναι μωρά. Και τι θα μας πούν; και σιγά?!

 ένα τραγούδι έχουν βγάλει και σιγά δηλαδή... Και μετά λένε θα έχει και συνέντευξη. Ε, όχι. 

Τι να μας πουν τα πιτσιρίκια; 

Να τους πω εγώ καλύτερα! Γκρίνια.

Και αρχίζει η συνέντευξη. Και περνάνε το τεστ.

Και χαμηλώνουν τα φώτα.

Αριστεύουν.

Κι εκεί που δε πιστεύεις τον ήχο, την καθαρότητά του, τις επιλογές, την εκτέλεση 

και την ενοργχήστρωση, μαλακώνεις. Ε, λίγο βουρκώνεις. Που με τα 2 ευρά αυτά στην τσέπη 

κάποτε έκανες όνειρα. Για τους έρωτες. Δανείζεσαι. Πίνεις τη μπύρα, αγοράζεις και το cd.

Για τα γαμημένα τα όνειρα. Τα δικά μου, τα δικά τους.

Για τη μουσική.

Αχ, Minor Project, ήσασταν υπέροχοι.

Ε, και μάλλον η βραδιά του Pepper, πέτυχε!