το νησιωτικό σύμπλεγμα της Ήττας

...και δηλαδή κυρία Μαρία, τι να κάνω;

Μου έριξε ένα βλέμμα που διόλου δεν ταίριαζε με την εποχή, και αν ήμουν όρθια, 

σίγουρα θα έκανα πολλά βήματα πίσω. Δεν ξέρω αν έφταιξε αυτή μου η αντίδραση ή το γεγονός πως πάλι θα κέρδιζε. 

Και σε αυτήν τη παρτίδα. Ίσως να έχει καταντήσει βαρετό και μονότονο. Έδωσε το νόημα της παύσης στις άλλες δύο τσούπρες, 

αναστέναξε και με κοίταξε. Για μια στιγμή καλοκαίρι στα μάτια της. Ευάλωτη στιγμή. Άπλωσε το χέρι να πιάσει καινούριο φύλλο, να την καλύψει. 

Δε μου λες παιδί μου, παίζεις;

Ε, παίζω... Τι να παίζω; χαρτιά;

Όχι παιδί μου... Γενικά... Παίζεις;

Ε...γενικά... Παίζω. Απάντησα αλλά η αβεβαιότητα είχε χτυπήσει κόκκινο. Τι εννοεί μωρέ αν παίζω; Πφ!

Μπράβο! Να παίζεις! Το παιχνίδι δεν έχει ηλικία να ξέρεις. Κι όποιος σε κοροϊδεύει, να ξέρεις πολύ σε ζηλεύει. Άντε τώρα γιατί θα μου γυρίσεις και το φύλλο!

Με έδιωξε για τα καλά, αλλά αλήθεια, δεν τόλμησα να ρωτήσω, αν σημασία έχει το παιχνίδι ή το αποτέλεσμα. 

Τι θα απαντούσε άραγε κάποια που η ήττα φαντάζει μικρός εξωτικός προορισμός στο πιο ανύποπτο σημείο του χάρτη...;