απλά βάδιζε άνθρωπέ μου

Βάδιζε σαν άνθρωπος
με το βλέμμα στο κενό 
μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
έκανε να μπει μες στο βαγόνι του.
Όχι. Όχι σήμερα.

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες,μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο 'κει που εβάδιζε.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Ναζιμ Χικμετ, μετ. Γ. Ρίτσος

ωχ, όχι

πάλι error και λάθος μήνυμα
δεν εξηγείται αλλιώς το ξέρω
το λάθος πιξελιασμένο μήνυμα σε ακρωτηριασμένο νευρώνα
λάθος path
πάθημα, μάθημα
ίσως εξηγείται έτσι
αλλά μάλλον αλλιώς,
δεν εξηγείται αλλιώς

a gay thing romance

Υποθέτω δεν είναι εύκολο να είσαι ψάρι.
Να ζεις με ελάχιστο οξυγόνο
να κολυμπάς με τόση δυσκολία
να έχεις γλυτώσει από τόσα μεγάλα ψάρια
και ξαφνικά να μαθαίνεις να ζεις έξω από το νερό
να φιλάς έξω από το νερό
έξω από τη γαμημένη γυάλα σου
τη χιλιοσπαμένη.
Τώρα, ξέρω.
η αφιέρωση

Γεια

Σου γράφω από μακριά
αυτό το ταξίδι δε λέει να τελειώσει
αυτό το καλοκαίρι δεν τελειώνει
κανένα ψίχουλο δεν αφήνω
και μπαίνω μέσα
γυρισμό δεν θα 'χει.
η σκλάβα σου

Ας μην το κρύβουμε

διψάμε για ουρανό.
Μ. Σαχτούρης

Τα πράγματα δεν είναι άσπρα, ή μαύρα.
Μπορεί να είναι για παράδειγμα...μπλε!
Σαν τη θάλασσα, σαν τον ουρανό ή σαν το μελάνι που ξέφυγε απ΄το bic στιλό.
Δέκα χρόνια της πήρε, αλλά άξιζε τον κόπο να το μάθω.
Και τώρα, μου χτύπησε το κουδούνι και όπως ήμουν, με τις πιτζάμες, με πήρε, 
με έβαλε στο μηχανάκι και με πήγε στο πιο ψηλό σημείο της πόλης να δω το φεγγάρι. 
Σε έναν κατάμαυρο ουρανό.

αν και αυτό το κομμάτι επαναλαμβάνεται εδώ,
-κι εσύ καλέ μου αναγνώστη τα θυμάσαι όλα-
η αφιέρωση αυτή αξίζει μια εξαίρεση, 
μιας και η αγάπη της,
είναι μια

το βήμα

To let myself go
To let myself flow
Is the only way of being
There's no use telling me
There's no use taking a step back
A step back for me...
Ane Brun










δεν άκουσε κανέναν γιατί κανείς δεν ήταν εκεί να της πει τι να κάνει.
δική της η απόφαση να προχωρήσει
αποφασισμένη για όλα
πιο ελεύθερη από ποτέ, 
διέσχισε το ποτάμι λες και ήταν παιχνίδι.
Έμεινα να δω αν φώναξε "τα κατάφερα!"
δεν άκουσα κανέναν
τα κατάφερα

μαρβελ

Σήμερα έλεγε στο twitter κάποιος να μπούμε στα όνειρά μας.
Μετά προσπαθούσα πολλή ώρα να θυμηθώ αν το κέρμα ακούστηκε
στο inception. Τι να γίνεται εκεί μέσα αλήθεια; Ενώ στα κόμικς... Ε;
Αν ήσουν κάποιος σούπερ ήρωας...ποιος θα ήσουν; 
Όλα στη μύτη ενός μολυβιού

το νησιωτικό σύμπλεγμα της Ήττας

...και δηλαδή κυρία Μαρία, τι να κάνω;

Μου έριξε ένα βλέμμα που διόλου δεν ταίριαζε με την εποχή, και αν ήμουν όρθια, 

σίγουρα θα έκανα πολλά βήματα πίσω. Δεν ξέρω αν έφταιξε αυτή μου η αντίδραση ή το γεγονός πως πάλι θα κέρδιζε. 

Και σε αυτήν τη παρτίδα. Ίσως να έχει καταντήσει βαρετό και μονότονο. Έδωσε το νόημα της παύσης στις άλλες δύο τσούπρες, 

αναστέναξε και με κοίταξε. Για μια στιγμή καλοκαίρι στα μάτια της. Ευάλωτη στιγμή. Άπλωσε το χέρι να πιάσει καινούριο φύλλο, να την καλύψει. 

Δε μου λες παιδί μου, παίζεις;

Ε, παίζω... Τι να παίζω; χαρτιά;

Όχι παιδί μου... Γενικά... Παίζεις;

Ε...γενικά... Παίζω. Απάντησα αλλά η αβεβαιότητα είχε χτυπήσει κόκκινο. Τι εννοεί μωρέ αν παίζω; Πφ!

Μπράβο! Να παίζεις! Το παιχνίδι δεν έχει ηλικία να ξέρεις. Κι όποιος σε κοροϊδεύει, να ξέρεις πολύ σε ζηλεύει. Άντε τώρα γιατί θα μου γυρίσεις και το φύλλο!

Με έδιωξε για τα καλά, αλλά αλήθεια, δεν τόλμησα να ρωτήσω, αν σημασία έχει το παιχνίδι ή το αποτέλεσμα. 

Τι θα απαντούσε άραγε κάποια που η ήττα φαντάζει μικρός εξωτικός προορισμός στο πιο ανύποπτο σημείο του χάρτη...;

καθαρισμός στη συνοικία το όνειρο

έχω πολύ θυμό μέσα μου
είμαι θυμωμένος που με το έτσι θέλεις
θα κατεβάσω ταχύτητα
θα κλείσω και το παράθυρο
και ίσως χρειαστεί να κάνω και αναστροφή στα μισά.
Κι η αγάπη;
αυτή είναι για να την παίζεις στα χαρτιά.
Τα βλέπω

ήχος

jag vet
den biljetten
hur mycket kostar det
εδώ δεν έχει ήλιο
βοήθεια

Σπουδαία στιγμή.

Παραμυθένια.

Στο διπλανό τραπέζι κάθισε ο συγγραφέας του βιβλίου που κρατούσα στα χέρια μου.

Μιλήσαμε.

Μου είπε πολλά. Να μείνω εδώ και να πολεμήσω. Του εξήγησα.

Δεν κατάλαβε νομίζω αλλά δεν πειράζει. 

Έπειτα μου είπε πως στο μυαλό μου μέσα έχω λίγη μέντα.

Ω, αυτό μου άρεσε. 

Και γι'αυτό λέει ανταριάζει με αυτούς που μέσα στο δικό τους έχουν τα βουνά.

Αλήθεια, η μέντα φυτρώνει στα βουνά;

Αστείο.

Και το μοχίτο με μέντα το λοιπόν.

Για όλα αυτά να ξέρεις φταίει το φεγγάρι.
Υπευθυνότητα κι όλα δένουν