Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα χορού, λέει.

Μου φαίνεται τόσο ειρωνικό. Θέλω να υπάρχεις εδώ. 

Προσπαθώ εδώ και μέρες να σου αφιερώσω λίγο χώρο σε αυτή τη σελίδα. Από τη μέρα που έμαθα οτι έφυγες. 

Δύσκολο.

Και, ενώ δεν σε ήξερα καθόλου, κι όμως. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που με χόρεψες. Είχα ένα τεράστιο δάκρυ στο μάγουλο. Κι εσύ είδες ένα πετράδι. 

Μου έκανες ένα νόημα. Μου εξήγησες πώς το δάκρυ γίνεται πολύτιμο πετράδι. Μου είπες τα πιο ανείπωτα μυστικά.

Δεν θα ξεχάσω πώς μύριζες και πώς που έδειχνες τα βήματα ένα ένα. Πώς μου έλεγες "μπράβο Φιλίππα" και με έσφιγγες στην αγκαλιά σου. Με έσφιγγες, ζούσαμε βήμα το βήμα και ήταν τόσο σφιχτά που δεν ένιωθα μετά. Ήμασταν αέρας. Γυρνούσαμε. Γέλαγες. Όχι δυνατά πολύ. Όσο έπρεπε.

Μετά, η κάθε φορά... ήταν ένα μάθημα ζωής. Όλα μου τα έλεγες. Αυτό που μου έμαθες.

Μοναδικέ μου.

When the flowers of your rose garden,

bloom again ever so beautiful,

you'll remember my love,

and you will come to know, 

all my intense misfortune.

Of that one intoxicating poem,

nothing is left between us,

I say my sad goodbye,

you'll feel the emotion,

of my pain…

Αγαπημένε.

Δεν έχω άλλα πολύτιμα τώρα.

Και καμιά εξήγηση γιατί διάλεξες κι έφυγες τώρα.

Μάλλον η ζωή σου δεν θα χωρούσε άλλα μυστικά...

Αύριο είναι η milonga του δρόμου, λέει.