the american road

dream trip

Οδηγούσα με σταθερή ταχύτητα πάντα.
Κι εσύ, το ίδιο.
Φεύγαν τα τοπία πίσω και μέναν εκεί.
Γυρνούσα τα κεφάλι δειλά να τα αποχαιρετίσω μα φοβόμουν το μαντήλι στον αέρα. Κι αν μου έφευγε; Κι αν με έπνιγε; Πού να σταματάμε στην ερημιά τώρα...
"Δεν θα σταματήσουμε πουθενά".
Κάκτοι και hostels.
Χρυσή ερημιά και ένα αμερικάνικο όνειρο.
Δε μιλούσαμε και πολύ θυμάμαι.
Όμως ακούγαμε μουσική. Πολύ. Τι μουσική; δε θυμάμαι.
Οδηγούσα και σκεφτόμουν σπάνια. Ο ήλιος έκαιγε, εσύ έκαιγες, ο δρόμος υδράργυρος επικίνδυνος.
"Ο έρωτας των αγοραίων ανθρώπων" μου μίλησες για το Συμπόσιο,  και μου εξήγησες. Πώς το θυμήθηκες αλήθεια;
Γέλασες. Δυνατά πολύ. Κι όπως οδηγούσες με αυτή την εκνευριστική, σταθερή σου ταχύτητα, το γέλιο σου έμεινε κι αυτό πίσω. Κόλλησε στον τελευταίο κάκτο, στο βάθος.
"Η φιλοσοφία δεν είναι ναός αλλά ναυπηγείο" μου ξαναμίλησες. Και γέλασες ξανά. Γέλασα κι εγώ. Κι όπως πάλευα με τον αέρα και τη ζέστη έκανα μια σκέψη. Να γύριζες μονάχα μια στιγμή να δω το πρόσωπό σου...

[sh!]