ένα σαλόνι στην πόρτα μου

σα παλιό σινεμά

Σας ακούω κάθε σούρουπο που δίνετε ραντεβού στην πόρτα μου. Στα σκαλιά. Πάτε τον σκύλο βόλτα. Κρυφά. Να μη σας δει κανείς που νιώθετε έτσι. Περπατάτε γρήγορα, σχεδόν εκτός χρόνου. Ίσως όχι γρήγορα λοιπόν... Δεν ξέρω πού πάτε. Πάντως σε λίγη ώρα βρίσκεστε πάλι στην πόρτα μου να σας δω να αγαπιέστε. Να δω τα πράγματα που κάνετε τόσο απλά. Και αβίαστα. Που νομίζετε οτι είναι εκτός τόπου. Μα είναι στα σκαλιά μου... Κι εγώ, λίγους πόντους πιο δίπλα, σας περιμένω. Ακούω τις ανάσες και νιώθω κάθε χτύπο. Σας περιμένω κάθε φορά. Σας βλέπω.

Σας βλέπω να μοιράζεστε την ίδια κουβέρτα στο κρύο στρώμα. Να πίνετε τον καφέ μαζί. Να μαλώνετε για τα χρώματα. Και για τα αρώματα. Εκεί, σκοτώνεστε. Εκεί, λέτε λόγια άσχημα, λόγια που σκίζουν κάθε πανί. Σας μοιάζει βουνό το βλέμμα. 

Αλλά πάλι, μετά, πάτε το σκύλο βόλτα...