30.1.12
29.1.12
ένα σαλόνι στην πόρτα μου
σα παλιό σινεμά
Σας ακούω κάθε σούρουπο που δίνετε ραντεβού στην πόρτα μου. Στα σκαλιά. Πάτε τον σκύλο βόλτα. Κρυφά. Να μη σας δει κανείς που νιώθετε έτσι. Περπατάτε γρήγορα, σχεδόν εκτός χρόνου. Ίσως όχι γρήγορα λοιπόν... Δεν ξέρω πού πάτε. Πάντως σε λίγη ώρα βρίσκεστε πάλι στην πόρτα μου να σας δω να αγαπιέστε. Να δω τα πράγματα που κάνετε τόσο απλά. Και αβίαστα. Που νομίζετε οτι είναι εκτός τόπου. Μα είναι στα σκαλιά μου... Κι εγώ, λίγους πόντους πιο δίπλα, σας περιμένω. Ακούω τις ανάσες και νιώθω κάθε χτύπο. Σας περιμένω κάθε φορά. Σας βλέπω.
Σας βλέπω να μοιράζεστε την ίδια κουβέρτα στο κρύο στρώμα. Να πίνετε τον καφέ μαζί. Να μαλώνετε για τα χρώματα. Και για τα αρώματα. Εκεί, σκοτώνεστε. Εκεί, λέτε λόγια άσχημα, λόγια που σκίζουν κάθε πανί. Σας μοιάζει βουνό το βλέμμα.
Αλλά πάλι, μετά, πάτε το σκύλο βόλτα...
27.1.12
μπλου+μπλακ
να θυμηθώ να βάλω τις σκέψεις σε κουτάκια
να 'ρθεις
να τις ελευθερώσεις
Clouds so swift an' rain fallin' in
Gonna see a movie called "Gunga Din"
Pack up your money, pull up your tent McGuinn
You ain't goin' nowhere.
Whoo-ee, ride me high
Tomorrow's the day
That my bride's a-gonna come
Whoo-ee, are we gonna fly
Down into the easy chair.
26.1.12
24.1.12
δώσε μου λίγο χρόνο να σου εξηγήσω
Ο Ηράκλειτος φαίνεται να είπε
πως δε μπορείς να διαβείς το ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά.
Η κβαντομηχανική υποστηρίζει πως δε μπορείς να το διαβείς ούτε μια.
Ο Einstein υπαινίσεται πως μπορείς. Και μπορείς να το δεις να αλλάζει ροή,
να πηγαίνει ανάποδα, να γυρίζει,
ακόμα και να σταματάει.
Εφόσον κολυμπάς ικανοποιητικά γρήγορα.
Μήπως όμως τελικά είμαστε το ποτάμι...;
I'm trying to understand why
Like a black hole in the sky
Your love is consuming my nights, my life
You're a singularity
A door opening on a new dimension
The stars and suns disappear
The whole universe lives in fear
Wiped off into nothingness,erased
Like a fantastic good-bye
efying even my imagination
Ifs another time
And it's another space
Ifs something that science can't describe
No one has ever seen
No one has ever been
A black hole in the sky, why?
Like a black hole in the sky
22.1.12
+φορά
είναι που το οξυγόνο
φτάνει και περισσεύει
και μπαίνει και τρυπώνει σε κάθε κύτταρο
και ρυθμίζει τις ισορροπίες,
και κάνει το πράσινο πιο πράσινο,
το μαλακό πιο απαλό,
το αλάτι πιο νόστιμο,
το τραγούδι πιο μελωδικό,
τη φωνή σου πιο δυνατή,
το άγγιγμα πιο ευαίσθητο,το αλάτι πιο νόστιμο,
το τραγούδι πιο μελωδικό,
τη φωνή σου πιο δυνατή,
το βλέμμα πιο καθαρό...
Εμένα με συμφέρει που νιώθουμε όλοι κάτι
τις Κυριακές μετά το μεσημέρι
που μένεις στο τραπέζι και παίζεις με τ' αλάτι,
μα κάποια γεύση έχει χαθεί.
Κι ο άνθρωπος το ξέρει...
20.1.12
18.1.12
17.1.12
If._
IF
you can keep your head when all about you
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: 'Hold on!'
If you can talk with crowds and keep your virtue,
' Or walk with Kings - nor lose the common touch,
if neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man, my son!
16.1.12
15.1.12
13.1.12
i state my case
Τη μηχανή σου λάδωνε - όσα σέρβις χρειαστεί- μέχρι την τελική ευθεία εσύ κι η μηχανή σου πάνω στη μηχανή σου με τα χέρια ψηλά και τα δάχτυλα ανοιχτά να μην περιμένουν τίποτα |
Take me to the finish line
All my heart, it breaks every step that I take
But I'm hoping that the gates,
They'll tell me that you're mine
Walking through the city streets
Is it by mistake or design?
I feel so alone on a Friday night
Can you make it feel like home, if I tell you you're mine
It's like I told you honey
Don't make me sad, don't make me cry
Sometimes love is not enough and the road gets tough
I don't know why
Keep making me laugh,
Let's go get high
The road is long, we carry on
Try to have fun in the meantime
Come and take a walk on the wild side
Let me kiss you hard in the pouring rain
You like your girls insane
Choose your last words
This is the last time
Cause you and I, we were born to die
10.1.12
Κλουβιά ενωμένα
Εγώ στο πιο ζωντανό μου όνειρο σε φιλάω. Λιώνω μαζί σου. Τρέχουμε στα λιβάδια και κυλιόμαστε στο χιόνι. Πάμε για φαγητό στη πλατεία. Χορεύουμε μέχρι το άλλο πρωί. Και το άλλο πρωί. Και το επόμενο. Μετά πίνουμε καφέ γελώντας στη θάλασσα. Εγώ στα όνειρά μου σε σκίζω. Σου βάζω φωτιά και σε πετάω από το πιο ψηλό όροφο του πιο ψηλού κτιρίου της πιο ψηλής πόλης. Μετά σε φιλάω δυνατά να πονέσεις. Εγώ στο πιο τρελό μου όνειρο σε ταπεινώνω. Σου φωνάζω δυνατά στο αυτί. Σου φωνάζω. Σε σπρώχνω. Σε φτύνω. Σε λυπάμαι και σε σταυρώνω. Μετά σε αγαπάω. Και σου κάνω έρωτα. Μετά σε παντρεύομαι και στην εκκλησία δεν εμφανίζομαι ποτέ. Στο πιο αληθινό μου όνειρο εγώ σε φτάνω.
-Καλημέρα.
-Να φτιάξω καφέ;
@Dream’s Theatre, Αλάβαστρον
8.1.12
(η) αγάπη φτάνει
σε είδα πώς με κοιτούσες
άκουσα πώς περπατούσες,
και πώς λαχάνιαζες στην ανηφόρα.
γέλασες για μένα.
άνοιξες το παραθυρόφυλλο να δω το φεγγάρι αλλά εσύ δε μου το 'δειξες, περίμενες να το δω μόνη μου.
ύστερα μου είπες για τα φιλιά, για τις αγάπες και τις αγκαλιές.
ύστερα μου είπες για το σπίτι που θα έχουμε με ταβάνι τον ουρανό...
-θα κρυώνω...
-μα θα βλέπεις τ' αστέρια και το φεγγάρι...
δε ξέρω αν μου φτάνει.
5.1.12
Κλειστό λόγω κατεδάφισης
Μην σηκώνεσαι, δεν θα καθήσω, περαστικός είμαι.
Τι να καθήσω;
Εσύ παιδί μου έχεις πατρίδα το κρασί,
οργώνεις βλέμματα στα σύννεφα που περπατάς
και στην πόλη σου συναντάς μονάχα χρήστες. Στα σουπερ μαρκετ, στα καφέ και στις πλατείες...
Αλλά έτσι είναι, το πιστεύω φαντάζει υπέροχο από μακριά. Κι από κοντά όμως...
Άντε, στην υγειά μας!
3.1.12
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)