Εύκολα σε θυμάμαι. Σε θυμάμαι να θυμώνεις με τα χέρια στο τιμόνι. Να θυμώνεις συχνά. Να γελάς σπανιότερα. Σε θυμάμαι τελευταία να μη γυρνάς καν το κεφάλι. Θυμάμαι τις λίστες που έφτιαχνες εύκολα και τους κανόνες. Θυμάμαι την αποτυχία σου και τη δυστυχία σου. Κι όπως τη θυμάμαι εύκολα πια, βλέπω και τη δική μου δυστυχία. Εύκολα.
Δυσκολεύομαι να σε θυμηθώ να φεύγεις. Εκεί, δυσκολεύομαι ακόμα...
4 σχόλια:
Όταν θυμηθείς την εικόνα της οριστικής φυγής τότε είναι ακόμα πιο δύσκολα..
Δε νομιζω οτι υπαρχει αυτη η εικονα.... Δε νομιζω αληθεια, πως οι ανθρωποι φευγουν. Ειναι τοσα τα αποτυπωματα που δε μπορω να πω πως φευγουν...
το θέμα δεν είναι να φύγουν οριστικά, η Λήθη άλλωστε ήταν αδελφή του Θανάτου και του Ύπνου. το θέμα είναι να μη σε στοιχειώνουν...
Ίσως να φεύγει το μικρότερο και βασικότερο κομματάκι τότε, κι εσύ μένεις με εκείνα τα βαριά και δύστροπα που δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς, τις αναμνήσεις..
Δημοσίευση σχολίου