χωρίς τίτλο

Σήμερα στις 5:07 το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήμουν σε μάθημα, και απόρησα που με έπαιρνε τηλέφωνο ο πατέρας ενός μαθητή μου. Δε με είχε πάρει ποτέ στο κινητό. Οι περισσότερες συζητήσεις και συνεννοήσεις, μέσω e-mail. Δεν το άφησα να χτυπήσει πολύ. Ήμουν άλλωστε σε μάθημα και δεν ήθελα να γίνει μεγάλη διακοπή. 

Φιλίππα οδηγείς;

Όχι.

Κάθεσαι;

Ναι. Τι συμβαίνει κύριε Πέτρο;

Έχω άσχημα νέα.

(παύση)

Για το Νίκο. 

Ο Νίκος έγραφε σήμερα μαθηματικά και το μυαλό μου αμέσως πήγε στο κακό. Δεν έγραψε καλά, σκέφτομαι. Γαμώτη.

Τον χάσαμε.

(σιωπή. παύση)

Το Σάββατο το βράδυ, σκοτώθηκε, ένα αυτοκίνητο τον χτύπησε που πήγε να περάσει το δρόμο.

(δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει ούτε καν κενό)

Μετά δε θυμάμαι τι έγινε. 

Σύντομα όμως ήμουν στο σπίτι του μαθητή μου. 
Ο Νίκος, διάβαζε μαζί μου για έξι ολόκληρα χρόνια. Δίπλα. Καθόμασταν δίπλα δίπλα. Λύναμε ασκήσεις, εκνευρίζαμε ο ένας τον άλλον αλλά κυρίως σεβόμασταν ο ένας τον άλλον. Σπάνιο πράγμα για μαθητή. Και η αιτία δεν ήταν που είχαμε ίδια μέρα γενέθλια. Ο Νίκος έχει πει ψέμματα, έχει χτυπήσει το χέρι πάνω στο τραπέζι, έχει αδιαφορήσει, έχει ονειροπολήσει, και γαμώτη ναι. Περίμενε πώς και πώς να τελειώσουν οι γαμημένες οι πανελλήνιες για να πετάξει.

Ο Νίκος είχε δυσλεξία και μας πήρε πολύ χρόνο να αποτυπώσουμε κάτω αυτά που ήταν στο κεφάλι του. Ω, και μερικά ήταν υπέροχα. Είχε αποκτήσει συνείδηση, και ο Νίκος ήταν ήδη ένας υπέροχος νέος και ένας πιστός πολίτης. Μακριά μαλλιά, ψηλός. Τη κιθάρα άρχισε να τη γρατζουνάει πριν λίγα χρόνια, και όσες φορές και να τον είχα παρακαλέσει ποτέ δε μου έπαιξε ένα κομμάτι. Δεν είναι αυτά που παίζω για σας κυρία, χαλαρώστε. Γιατί βρε Νίκο μου; Ντααααξ κυρία. Ελάτε να λύσουμε κει χάμου καμιάν άσκηση....
Χάθηκε κυρία στο Νεύτωνα να 'χει πέσει η μηλιά ολόκληρη πάνω του να τον αφήσει σέκο;
Γιατί Νίκο μου;
Τρεις νόμοι λιγότεροι κυρία. Λίγο είναι;

Ο Νίκος είχε μια αύρα σπάνια.

Δε μπορώ να στο περιγράψω.

Όχι. Μπορώ.

Σα....σαν το φως του πάντα να τρεμόπαιζε. Ένα τεράστιο φως, ένας φως φάρου. Ενός φάρου, ναι. Η φωνή του πάντα έσπαγε. Κι αυτό, δεν είναι μελό. Είναι γιατί εδώ πέρα ο Νίκος δε χωρούσε. Με θεούς και τέτοια δε θα ασχοληθώ. Δε πιστεύω σε αυτά, είναι μη επιστημονικά όπως και ό ίδιος έλεγε. Όμως ο Νίκος, σε αυτή τη πραγματικότητα δε χωρούσε. Δεν χωρούσε ρε παιδί μου σε αυτό το συστηματάκι, όπως έλεγε. Ποιος θα φάει ποιον. Πόσα βγάζεις; Αυτό τον ενοχλούσε. Οτι αν δεν έχεις μια καλήν απάντηση στο πόσα βγάζεις, καλύτερα να μη βγάζεις άχνα.

Δεν το πιστεύω ακόμα αυτό το νέο.

Αλλά για κάποιο γαμημένο λόγο πιστεύω οτι ο Νίκος τώρα απολαμβάνει μια αντι-επιστημονική, διόλου ρεαλιστική, μοναδική, πολύχρωμη κι ευτυχισμένη πτήση. Και τα μαλλιά του ανεμίζουν τόσο μα τόσο μελωδικά...