Πορεία

Για το περπάτημα δε μιλάει κανείς.
Εκείνη περπατούσε πολλές ώρες.
Είχαν γίνει τόσες πολλές, που σχεδόν είχε ξεχάσει για πού ξεκίνησε.
"Όταν θα φτάσεις, θα το καταλάβεις".
Κάθε βήμα γινόταν και πιο συντονισμένο,
πιο συγκεκριμένο.
Τα σακίδιο γέμιζε. 
Όλος ο χρόνος που περνούσε, έμπαινε στο σακίδιο και το βάραινε.
"Όταν θα φτάσεις, θα έχεις όλον το χρόνο μπροστά σου".
Περπατούσε πολλές ώρες, μόνη.
Αυτό δεν τη πείραζε.
Αυτό της έδινε δύναμη.
Περπατούσε τόσες πολλές ώρες,
που πλέον δεν είχε σημασία το πού,
αλλά το πώς.
Κάθε της βήμα ήταν συγκεκριμένο.
Ισορροπημένο,
δυνατό,
συμπαγές.
Το βήμα της έδινε ρυθμό.
Τέμπο, όχι ρυθμό.
Άλλο ένα βήμα.
Κι άλλο ένα.
Όχι για να φτάσει.
Για να πορευτεί.