Πορεία

Για το περπάτημα δε μιλάει κανείς.
Εκείνη περπατούσε πολλές ώρες.
Είχαν γίνει τόσες πολλές, που σχεδόν είχε ξεχάσει για πού ξεκίνησε.
"Όταν θα φτάσεις, θα το καταλάβεις".
Κάθε βήμα γινόταν και πιο συντονισμένο,
πιο συγκεκριμένο.
Τα σακίδιο γέμιζε. 
Όλος ο χρόνος που περνούσε, έμπαινε στο σακίδιο και το βάραινε.
"Όταν θα φτάσεις, θα έχεις όλον το χρόνο μπροστά σου".
Περπατούσε πολλές ώρες, μόνη.
Αυτό δεν τη πείραζε.
Αυτό της έδινε δύναμη.
Περπατούσε τόσες πολλές ώρες,
που πλέον δεν είχε σημασία το πού,
αλλά το πώς.
Κάθε της βήμα ήταν συγκεκριμένο.
Ισορροπημένο,
δυνατό,
συμπαγές.
Το βήμα της έδινε ρυθμό.
Τέμπο, όχι ρυθμό.
Άλλο ένα βήμα.
Κι άλλο ένα.
Όχι για να φτάσει.
Για να πορευτεί.

βόλτα

να με πας βόλτα
στο Παρίσι θέλω σήμερα
μήπως κι εκεί;
μήπως κι εκεί άραγε θα είναι διαφορετικά;
[ήχος]

somebody that I used to know

two birds
never sing
the same song

balloons

Με ωραία χρώματα.

Ολοστρόγγυλα, λαχταριστά.

Τα φουσκώνεις όσο θες.

Για γιορτές, επετείους, γενέθλια και εκπλήξεις.

Χρώματα και μυρωδιά πλαστικού.

Ήλιου και ανάσας.

Πούδρα.

Ολοστρόγγυλα, λαχταριστά.

Άλλα πάνε ψηλά και χάνονται στον ουρανό.

Πάντα από πάνω σου, βέβαια.

Πάντα καλοτάξιδα.

Κι άλλα, σκάνε μπρος στη μούρη σου.

Και τρομάζεις πολύ, πολύ!

Μπαλόνια.

Σαν τα ψέμματα.

[ήχος]

Χέρια

χέρια ψηλά
να απαντάνε
να διεκδικούνε
να χτυπάνε
να χαιδεύουν
να μπερδεύουν
να χορεύουν
να κοιτάνε
να μπλέκονται
να τραγουδάνε
να σκίζουν τον αέρα
και τα ρούχα μου
να αγκαλιάζουν
να πνίγουν
να χαρίζουν
να προδίδουν
να ανοίγουν πόρτες
να δοκιμάζουν
να μαγειρεύουν
να περπατάνε
να σκέφτονται
να βιάζονται
να χάνουν
να χάνουν ξανά
και ξανά και ξανά
να μη το βάζουν κάτω.
Αυτά τα χέρια είναι δικά σου
και τα 'χεις στείλει
για να με δικάσουν.
[ήχος]

Αν

         Χάρτινο το φεγγαράκι.
           Κι εκείνη η κλωστή που το κρατά δεμένο πάνω σου,
           σπάει.
           Πέφτει στο πάτωμα
           και γεμίζει το χώρο φως και χρώμα.
           Αν ήταν να παίξεις σκάκι,
           θα σήκωνες τα μανίκια;
           Αν ήταν να λερωθείς με φως,
           θα έβγαζες τα ρούχα;

          [ήχος]

Το σωματίδιο του Θεού

εμ δεν είναι εύκολο να παρουσιάζεις τον επιστημονικό λόγο,

να γίνεται κατανοητός,

να συγκερνάς τη τέχνη

δίχως να φαίνονται οι ραφές κι οι αφορμές

και όλο αυτό να μη μοιάζει τηλεοπτικό,

και λίγο.

Και παράλληλα,

στη δίπλα οθόνη να γίνονται ακροβατικά,

υπέροχα ωστόσο εκτελεσμένα

και καλοδουλεμένα.

Ή θα μιλήσουμε για επιστήμη

ή αν θες να μου πεις τη λέξη Θεός,

να μιλήσουμε για φιλοσοφία.

Πάρε θέση.

«Το σωματίδιο του Θεού»
God’s particleαπό την ομάδα χορού κι όμΩς κινείται
βασισμένο σε κείμενα του Δ. Αποστολάκη

                                                                                                   [ήχος]

Αυτή η νύχτα μένει

Γιατί κάθεσαι μόνος σου πάλι;
Τέτοιαν ώρα δεν θα περάσει κανείς να σε πάρει.
Το συνηθίζεις;
Μπορεί μια συνήθεια να μοιάζει με μοτίβο, ξέρεις.
Επανάληψη στην επανάληψη.
Λεοπάρ και δίχτυ. Λεοπάρ και δίχτυ.

[ήχος]

Γατάκια

Όλο μαλώνετε εσείς οι δυο
σας παρακολουθώ καιρό τώρα.
Τη μια είσαστε στα χέρια
την άλλη στα μαχαίρια.
Κι αμα σας βάζω σε ξεχωριστό ράφι
όλο το βράδυ τσιρ τσιρ τσιρ,
γκρινιάζετε.
Και την επόμενη τη μέρα,
ο ένας δε θυμάται τίποτα
κι άλλος σκίζει τον αέρα.
Μαζί θα σας βάλω σήμερα.
Γιατί αμα γκρινιάζετε μαζί,
είναι πιο μελωδικός ο ήχος
και με νανουρίζει.
[ήχος]

Δια βίου μάθηση

Ξέρω 'γω;
Είναι έτσι;
Δια βίου εννοώ. 
Και για ποιον βίο μιλάμε;
78 λεπτά χαλάρωσης,
κλειστά μάτια,
και ένα άγγιγμα με το δεξί χέρι, στο μέρος της καρδιάς.
Ένα ξεψυχισμένο όνομα
βγήκε από το τζάμι
πέταξε σαν άλογο.

Νύχτωσε. Ώρα που αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.
Κι οι νεκροί πλάγιασαν και σταύρωσαν τα χέρια,
σαν αυτό που ψάχναν,
να το αγγίζουν, 
επιτέλους,
μέσα τους.
Τάσος Λειβαδίτης, Νυχτερινός Επισκέπτης, Κέδρος 2003

[first movie]

Άνοιξη

Ένας μαθητής μπαίνει μέσα στην τάξη. Κουβαλά ένα παιδί μαζί του.

Παιδική ηλικία, είδος προς εξαφάνιση

Μπήκε η Άνοιξη λέει το ημερολόγιο.
Ποιος συμφωνεί μαζί του; για να βλέπω χέρια...
Κανείς;
Κανένας;
Ωραία.
Να σας συστήσω λοιπόν τον φίλο μου τον Κανένα...

Ο κόσμος

Ένα πουλί πετάει στον ουρανό και σίγουρα σκέφτεται πόσο φυλακισμένοι εμείς οι από κάτω είμαστε

"Τι μπορούμε να μάθουμε για τον κόσμο;

Από τη γέννηση ως το θάνατό μας, τι ποσότητα χώρου μπορεί να ελπίσει το βλέμμα μας οτι θα σαρώσει;

Πόσα τετραγωνικά εκατοστά του πληνήτη Γη θα 'χουν αγγίξει οι σόλες μας;

Ακόμα και αν διατρέξεις τον κόσμο, ακόμα κι αν οργώσεις πάνω-κάτω, το πολύ πολύ να γνωρίσεις κάποια τετραγωνικά του, κάποια εκτάρια: μικρο-επιδρομές σε εξαυλωμένα ερείπια, ρίγη περιπέτειας, απίθανες εξερευνήσεις μέσα σε μια γλυκερή αχλύ, που κάποιες λεπτομέρειές τους θα σου μείνουν αξέχαστες: πέρα απ' αυτούς τους σιδηροδρομικούς σταθμούς κι αυτούς τους αυτοκινητόδρομους, πέρα από τις αστραφτερές πίστες των αεροδρομίων και τις στενές λουρίδες γης που μια νυχτερινή υπερταχεία φωτίζεις φευγαλέα, πέρα από τα πανοράματα που τα λαχταρήσαμε τόσο πολύ και τα ανακαλύψαμε τόσο αργά....μπορεί και να μείνουν τρια παιδιά που τρέχουν σε μια ολόφωτη δημοσιά..."

Ζορζ Πέρεκ, Χορείες Χώρων, ύψιλον/βιβλία