Συζητούσα και διάβαζα
γυρνούσα σελίδα και άκουγα.
Τελειώνοντας την κίνηση που έκανε ο Μάρκος, προσπαθώντας να βάλει σε τάξη τα πυκνά σγουρά μαλλιά του, είπε: "άλλωστε, περισσότερο γινόμαστε παρά είμαστε".
Ναι, σωστά. Αλήθεια. Αληθινό αυτό.
"Δε μπορείς να πεις πως αυτό είναι αλήθεια. Θα ήταν σαν να ξέρει κάποιος την αλήθεια ήδη, να μοιάζει με αυτήν η αλήθεια μου, και άρα αυτές οι δύο να συμφωνούν. Ξέρει κανείς την αλήθεια; Την έχουμε συμφωνήσει;" Χμ... Είναι που εκείνη τη στιγμή μόλις είχα διαβάσει λοιπόν:
"Μια εμπλοκή μπορεί κάλλιστα να δημιουργηθεί όταν η συγκυρία των παραπάνω παραγόντων που αναφέρθηκαν είναι ευνοϊκή. Ένας εκπαιδευτικός μπορεί να βρει τον λόγο που προκάλεσε αυτήν την εμπλοκή και, αφού τον ανακαλύψει, να απελευθερώσει μια δύναμη που μπορεί να οδηγήσει κάπου [...]. Ωστόσο, δεν πρέπει κανείς να περιμένει σε τέτοιες περιπτώσεις ότι μετά την ανακάλυψη θα επακολουθήσει αμέσως μια θετική στάση. Αυτό συμβαίνει επειδή το να ανακαλύπτεις δεν είναι το ίδιο με το να αναλαμβάνεις την ευθύνη."
Une pratique pedagogique dans le secondaire, Pedagogie et Psychanalyse, Willy Kuendig, J. Moll
Σκάσε και κολύμπα λοιπόν.
3 σχόλια:
Διαβάζοντας το κείμενο ξανά, αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα του Τσάκωνα στο "μάθε παιδί μου γράμματα" και ταυτόχρονα η φωνή του Διαμαντόπουλου στο υπόβαθρο: "ο σγουρομάλλης μου..."
Έτσι, με την φαιδρή αυτή σκέψη, αποφεύγω τα μαύρα σκιερά γράμματα στο τέλος του κειμένου, που κρύβουν μέσα τους το βάρος της ελευθερίας. Σωστά τα ζωγράφισε ο ποιητής (Τι? Ψυχαναλυτής? Το ίδιο κάνει. Άσε που ομοιοκαταληκτούν κιόλας)
Διαβάζοντας το κείμενο ξανά, αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα του Τσάκωνα στο "μάθε παιδί μου γράμματα" και ταυτόχρονα η φωνή του Διαμαντόπουλου στο υπόβαθρο: "ο σγουρομάλλης μου..."
Έτσι, με την φαιδρή αυτή σκέψη, αποφεύγω τα μαύρα σκιερά γράμματα στο τέλος του κειμένου, που κρύβουν μέσα τους το βάρος της ελευθερίας. Σωστά τα ζωγράφισε ο ποιητής (Τι? Ψυχαναλυτής? Το ίδιο κάνει. Άσε που ομοιοκαταληκτούν κιόλας)
:)
Δημοσίευση σχολίου