Όλες οι συζητήσεις που με αφορούν και είμαι μέσα, μοιάζουν πια να γίνονται στο τρίτο πρόσωπο ή σα να έχω ήδη φύγει. Και κατά ένα περίεργο λόγο, αυτά είναι αλήθεια. Παρατηρώ μέρα με τη μέρα πόσοι περισσότεροι μπαίνουν στη συζήτηση. Βέβαια, οι συζητήσεις αυτές μοιάζουν να μιλάνε για μια νεκρή κατάσταση. Καμία προοπτική. Η ζωή της έχει πεθάνει. Πώς να ζήσει; Πώς θα τα καταφέρει; Μα είναι δυνατόν; Πού θα πας διακοπές φέτος; τι; δε θα πας; έχει εκπτώσεις/ πάμε στη συναυλία; Κάτι ερωτήματα που μοιάζουν με μικρά πλαστικά ανθρωπάκια που πάνε στη ντουλάπα και μαζεύουν σιγά σιγά τα ρούχα μου. Τα στριμώχνουν σε ένα βαλιτσάκι τόσο δα που σίγουρα δε θα έχει ροδάκια ώστε να με διευκολύνει. Διπλωμένα ρούχα, ασιδέρωτα, τακτοποιημένα, πακεταρισμένα. Πακετάκια. Δέματα. Παρατηρώ μέρα με τη μέρα πόσοι περισσότεροι κάνουν τέτοιες συζητήσεις. Ηττημένοι, παίρνουν τη μεγάλη απόφαση σα να είναι μια υπεροχότατη επιλογή. Ε, δεν είναι. Το δύσκολο τώρα αρχίζει. Μέσα στη ζέστη. Τώρα που οι φίλοι έκλεισαν τα εισιτήρια. Για κάθε είδους θεάματα, ακροάματα, ακρογιαλιές και φούσκες. Εδώ χτίζονται δέματα. Παίρνονται αποφάσεις ερήμην σου. Εδώ, αυτό το καλοκαίρι.
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι φελλοί επιπλέουν.
'Ο,τι σε κάνει να κοιμάσαι ήσυχη τα βράδια.
Και ποτέ δε συμπάθησα τα τυπάκια που τους πετούσαν στο βαρέλι περιμένοντας κάτι να ωριμάσει. Γέμισαν το τόπο φελλούς και σκουπιδαριό.
Αφού οι συζητήσεις θα έχουν σκορπίσει στα 5 σημεία του ορίζοντα, θα έχουν μείνει τα τυπάκια με τους φελλούς. Κάποιος φεύγοντας να τρυπήσει το βαρέλι. Μόνο τότε δε θα επιπλέει ο φελλός.
Ας το αδειάσουμε.
