"Να το μυστικό μου, είπε η αλεπού. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό..."
Σε παλαιότερο post είχα αναφέρει την ύπαρξη στο Ίδρυμα Ευγενίδου μιας ιδιαίτερης προβολής. Αυτής του μικρού πρίγκιπα...
Τα έφερε έτσι ο καιρός και πριν λίγε ώρες μόλις, βρέθηκα εκεί. Και η εμπειρία ήταν υπέροχη. Ομολογώ πως έχοντας δει τις περισσότερες προβολές του Πλανητάριου περίμενα κάτι πιο... σε υπερπαραγωγή... Ωστόσο, η μαγεία υπήρξε. Κάτι το πρώτο υλικό, η ιστορία με όλην της τη σοφία και γλυκύτητα, κάτι οι όμορφες φωνές της Ξένια Καλογεροπούλου και του Σπύρου Παπαδόπουλου... Και βέβαια, οι παιδικές φωνούλες μέσα στην αίθουσα, ατίθασες και διψασμένες να ρωτούν τη μαμά και το μπαμπά...
Σίγουρα συγκινήθηκα. Τα λόγια που άκουσα με άγγιξαν-πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μην...;
Ξεχώρισα μάλιστα, και το τραγούδι που έκλεισε την ιστορία...
Αν χωρούσα κι εγώ
στο μικρό σου πλανήτη
αν ζητούσες να 'ρθω
να μην σ' έχει η λύπη
Τον παλιό μου εαυτό
θα τον άφηνα πίσω
τον κρυμμένο ουρανό
της καρδιάς σου να ζήσω
Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου
Αν ζητούσες να 'ρθω
στο μικρό σου τ' αστέρι
αν μπορούσα να δω
της ψυχής σου τα μέρη
Θα νικούσα το εγώ
που εδώ με κρατάει
έναν κόσμο να βρω
και τους δυο να χωράει
Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου
