One Art

The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.

The art of losing isn't hard to master.
I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.

---Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

Elizabeth Bishop

Ανθισμένες στιγμές

  Μια ανθισμένη κερασιά δε μπορεί να σ'αφήσει ποτέ ασυγκίνητο. Δεν γίνεται. Μπορεί βέβαια να την δεις ανθισμένη και να την προσπεράσεις. Να θεωρήσεις πως αυτό το θέαμα, η μυρωδιά και η στιγμή είναι δεδομένα, πως δεν αξίζει να παγώσεις τον χρόνο. Όλα είναι πιθανά...

  Στην Ιαπωνία βέβαια, σε μια χώρα με το απόλυτο αστικό πεδίο και το χρόνο να κυλά όπως το νερό, μια κερασιά ανθισμένη είναι μια εικόνα που γίνεται στιγμή και που αξίζει να την παγώσεις στο χρόνο. Και επειδή αυτο δεν γίνεται, παγώνουν τις εκκρεμότητες.
3 μέρες άδεια λοιπόν για να απολαύσουν ένα αστικό τοπίο ντυμένο στο ροζ της ευτυχίας...

 

όνειρο...

Ανά τους αιώνες, τα λουλούδια ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι έκαναν τη διαφορά. Δεν έμειναν ασυγκίνητοι. Στάθηκαν, μύρισαν και αποτύπωσαν μια στιγμή που είναι ικανή να κρατήσει αιώνες...

Το πηγαίνω σιγά σιγά στην ταινία μικρού μήκους-ντοκιμαντέρ που είδα στο Πλανητάριο, αφιερωμένη στον Βίνσεντ  βαν Γκονγκ (Van Gogh). Έναν ζωγράφο που σταμάτησε, και δεν προσπέρασε.

 

 Έναν καλλιτέχνη που η δημιουργική του μανία στο τέλος τον οδήγησε στην αυτοκτονία. 

Έναν ζωγράφο που εν ζωή δεν πούλησε ούτε έναν πίνακα.

Στους πίνακές του μπορείς να δεις τα χρώματα να κινούνται αδιάκοπα. Αυτό όμως σε ένα τυπωμένο χαρτί ή σε ένα blog. Από κοντά, στο μουσείο Orsay για παράδειγμα στο Παρίσι, ή ακόμα καλύτερα, στο ομώνυμο μουσείο στο Άμστερνταμ δεν βλέπεις μόνο αυτό. Παρατηρείς ένα τρισδιάστατο ανάγλυφο χρωμάτων που σε κάνει να θες να αγγίξεις τον πίνακα. Να μπεις στην εικόνα, να δεις το τοπίο μέσα απο τα μάτια του...

...με αυτήν την αίσθηση έφυγα απο το πλανητάριο σήμερα. Και με μια υπόσχεση σύντομα να βρεθώ μπροστά απο το έργο αυτού του μεγάλου δημιουργού από κοντά, ξανά. Μέχρι τότε όμως, θα μυρίζω καλύτερα, θα παρατηρώ και θα σταματάω. Γιατί αν αυτό δεν στο μάθει η τέχνη, τότε ποιος;

cherry blossom

Ανθισμένη κερασιά, κι ένα πρωινό γεμάτο φως...

Επιστρέφω σύντομα με περισσότερα...

το παράπονο

 

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης

Γη, καλεί Disney .

Μα τι έπαθαν εκεί στα γραφεία της Disney? Τους φαντάζομαι να έχουν μοιραστεί σε ομάδες και να συναγωνίζονται για το ποια (ομάδα) θα φτιάξει τα καλύτερα γραφικά... Φαίνεται πως ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή... Και το action movie θα γίνει ο καλύτερος φίλος των παιδιών μας... Η ιστορία θα δείξει.

Παρατήρηση 1η: δε μου άρεσε ποτέ αυτός ο ηθοποιός που πρωταγωνιστεί. Σα να έχει ένα ψεύτικο πρόσωπο μου φαίνεται... (για την ιστορία, είναι ο Jake Gyllenhaal )

Παρατήρηση 2η: παίζει να είναι και λιγότερο "δήθεν" εμφάνιση του Nicolas Cage...
Παρατήρηση 3η: αγόρια, φέτος το καρέ θα φορεθεί πολύ :P

Μπορεί η αδρεναλίνη μου να ξεκουράζεται με τη παλιά, καλή Disney, αλλά δε ξέρω, να, μου λείπει κι αυτό:

Ο μικρός, μικρούλης πρίγκιπας

 Ε, αφού ξεκικήσαμε και μιλάμε για παιδικά παραμύθια και αναμνήσεις, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τη πληροφορία που θα κάψει καρδιές... Απο 3 Φεβρουαρίου, στο Πλανητάριό μας, θα προβάλλεται «Ο Μικρός Πρίγκιπας», μια παραγωγή της Μεγάλης Ιαπωνικής Εταιρίας GOTO! Ελπίζω να μας αφήσουν αρκετό καιρό τις προβολές, και να προλάβουμε όλοι :)

Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί,  «Ο Μικρός Πρίγκιπας».

Ας πάρουμε τα παιδικά μας χρόνια απ'το χέρι, ας πάρουμε και τα παιδιά μας, τα παιδιά των φίλων μας, τα ανήψια, τα βαφτιστήρια, τις αγάπες μας και ας δούμε κάτι...

..."απρόσμενα οικείο"

Αλίκη πού είσαι; Εγώ εδώ, μεγάλωσα!

Ποτέ μου ως παιδί δε συμπάθησα αυτό το παραμύθι. Πάντα το φοβόμουν. Γιατί η Αλίκη ξαφνικά γίνεται μικροσκοπική; Γιατί μετά να γίνεται τεράστια; Τα πλάσματα στην ιστορία γιατί είναι τόσο αλλόκοτα; Όλα αυτά μου φαίνονταν τόσο τρομακτικά και αγχωτικά ως παιδί, γι'αυτο και ποτέ δεν τη τελειωσα την ιστορία...

Μεγάλωσα όμως και θα προσπαθήσω να κάνω μια βουτιά στο παρελθόν. Να με μάθω καλύτερα. Θα δω την ταινία και ίσως γυρίσω πίσω το χρόνο και δω τι δεν άντεχα τότε. Μια δεύτερη ευκαιρία λοιπόν στην Αλίκη!

Ελπίζω ο Tim Burton να έχει κάνει καλή δουλειά και να μη μου έχει "γλυκάνει το χάπι"...

Sea happens :)

κι όταν κάνει μοναξιές, μικρά κλιπάκια για μεγάλα βραβεία....

Κ α λ ή χ ρ ο ν ι ά

Τι;

Αν σου άρεσε το προηγούμενο ταινιάκι του Κωνσταντίνου Πιλάβιου, σίγουρα θα σου αρέσει και αυτό:

Μικρές χαρές.

να θυμάμαι αυτές τις μικρές χαρές...

να θυμάσαι αυτές τις μικρές χαρές...

The James Joyce

Είναι κάποια βράδια που θες να πας κάπου και να χαλαρώσεις. Να φας καλά και να πιεις μια καλή μπύρα. Να δεις κόσμο που δεν έχεις ξαναδεί, και να νιώσεις πώς είσαι κάπου έξω. Ε, σε αυτήν τη περίπτωση θα πας στο James Joyce, και, πίστεψέ με, θα περάσεις καλά. Πήγα 2 μέρες συνεχόμενα και έφαγα νόστιμο και προσεγμένο φαγητό, τραγούδησα καθώς ήμουν τυχερή και πέτυχα live, ήπια τη μπύρα μου κι έφυγα.
Αυτό το μαγαζί ήταν η πρώτη ευχάριστη έκπληξη του 2010 λοιπόν! Ένα καινούριο στέκι που θα "φορεθεί" πολύ...

Το ποντικάκι που ήθελε ν' αγγίξει ένα αστεράκι

Η αρχή έγινε με το "Ένα δέντρο, μια φορά" που παρακολούθησα και τις δυο φορές στη κρατική τηλεόραση. Έτσι έψαξα και βρήκα και τη πρώτη ιστορία του Ευγένιου Τριβιζά που έγινε 3D animation.

Δυστυχώς αυτό δεν το βρίσκω να το δω... Δεν ξέρω και πού να το βρω για να είμαι ειλικρινής. Όμως μου βγάζει το ίδιο συναίσθημα με το "ένα δέντρο, μια φορά"....

Όπως και να έχει, η ομάδα και το δημιουργικό τμήμα που βρίσκεται πίσω και απο τις δυο δουλειές είναι η TimeLapsePictures . Αν μπεις στη σελίδα τους θα δεις κι άλλες δουλειές τους και θα κολλήσεις για 3 λεπτά τουλάχιστον!

Chocolat ROYAL cafe

Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε αυτό το μαγαζί. Είχα ξανακαθήσει μετά απο μια επίσκεψη στο μουσείο της ακρόπολης, το καλοκαίρι. Είχα καθήσει λοιπόν στην ταράτσα, ή αλλιώς στο roof garden. Όντως η θέα είναι προνομιακή, όπως σε όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά που βρίσκονται στο δρμόμο μπροστά βέβαια.

Αυτή όμως τη φορά, τραπεζάκι με θέα στην ταράτσα δεν υπήρχε, καθώς οι μέρες είναι γιορτινές και ο κόσμος βολτάρει ακατάπαυστα. Η παρέα μου κι εγώ ξινίσαμε και δεν είχαμε και άδικο. Αυτο το λέω γιατί, καθώς ανεβοκατεβαίναμε να βρούμε θέση στους 3 ορόφους του μαγαζιού, κάτι δε μας καθόταν καλά. Κάτι. Είναι το σκηνικό βρε παιδί μου λίγο μπερδεμένο. Λίγο σα να ήθελαν να το κάνουν πολύ glamourous και χλιδάτο και δεν τους βγήκε. Ήθελαν να το κάνουν ζεστό και φιλικό και πάλι δεν τους βγήκε. Ένα σκηνικό χωρίς ταυτότητα. Κάτι τέτοιο...

Βέβαια, τελικά καθήσαμε και τη ζεστή τη σοκολάτα μας την είπιαμε. Και μας άρεσε τόσο πολύ όπως και την πρώτη φορά... Αυτή τη φορά δοκιμάσαμε Chocolat Viennois. Ζεστή σοκολάτα Monbana με πλούσια γεύση, φρέσκια σαντιγί, κακάο και σιρόπι Routin 1883 με γεύση φουντουκιού.

Μια μικρή σκέψη φεύγοντας... Μια τέτοια "σοκολατερί" ίσως να θέλει λιγότερα τετραγωνικά. Να γίνει πιο ζεστή και με περισσότερη θαλπωρή. Ας γίνει κάτι τέτοιο και στην Αθήνα μας, ή έστω, αν υπάρχει let me know my blog-friends!!!

Το Chocolat ROYAL cafe έχει υποκαταστήματα και σε άλλα σημεία της αθήνας, μπορείς να ξεμυαλιστείς εδώ http://www.chocolatroyal.gr

Ένα δέντρο, μια φορά

Την τελευταία μέρα του χρόνου, εντελώς τυχαία είδα τη μικρή αυτή ταινία στη ΝΕΤ. Μου άρεσε πάρα πολύ το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά , μου άρεσε ακόμα πιο πολύ η μεταφορά του σε 3D animation και μου άρεσε η μουσική ακόμα πιο πολύ (Δημήτρης Παπαδημητρίου)... Μια μικρή τελειότητα στην εκπνοή του 09'.
(http://news.ert.gr/el/politismos/eidiseis/31101-ena-dentro-mia-fora-mia-xristougenniatiki-istoria-apo-tin-ert)

Κάτι τέτοια γίνονται τυχαία και σε κάνουν να ελπίζεις για τα καλύτερα....

Καλή, δημιουργική χρονιά να έχουμε!